Gisteren was het een gewoon afspraakje. Toen hij aankwam keek hij wel iets langer om zich heen, dan gebruikelijk. Alsof hij nog achter de bedoeling moest komen van jullie spontane ontmoeting. Zijn haar zat quasi nonchalant over zijn schouders, en hij had die blouse aan met de bovenste knoop los. Hij keek veel naar de kiezelsteentjes in het gras en je Perzische kat die voortdurend om zijn aandacht vroeg. Jouw felblauwe ogen waren nog een halte te ver voor hem. Je had vurig gewenst dat hij zijn tekst zou kwijtraken, misschien zelfs wel dat zijn tong uit zijn mond zou vallen of dat hij spontaan zou gaan kwijlen. Dat de wind zijn haren alle kanten op zou laten vliegen en de kat zijn klauwen in zijn gestreken blouse zou zetten.

Maar nu je in je groene nachtjapon in de keuken van het huis van je ouders uitkijkt over het doodlopende landweggetje, weet je ook wel dat dat wishful thinking was. Ook de twijfelachtige, in zichzelf gekeerde versie van hem vormt nog steeds een onderdeel van de jongen zoals je hem vroeger kende. Hij leek zelfs dezelfde aftershave op te hebben gedaan, als tijdens jullie eerste afspraakje. Toen hij met witte rozen aan kwam zetten, hoewel je hem daarvoor al eens geappt had dat je liever violen wilde. Wanneer je het blaadje van de rozen aanraakt voel je een schok door je aderen lopen. Je moeder wilde dat je de rozen of weg zou gooien, of ergens in je eigen huis zou opbergen. Je vader wilde dat je zowel de rozen, de bewaarde tickets voor het festival als alle andere herinneringen aan hem virtueel of fysiek zou weggooien.

Je hoort de bel gaan, en denkt als eerste aan de pakketbezorger. Maar als je met hamsterstapjes de gang  oploopt, weet je eigenlijk al dat hij het is. Er is geen logica te bedenken waarom hij bij je ouderlijk huis zou aankloppen, maar het past gewoon bij hem. Hij had gisteren gewoon nog niet alles verteld, en komt zijn verhaal afmaken. Je doet de voordeur open en je blik blijft zich focussen op zijn omhoogstekende haarpunten. Hij kijkt wat gehaast om zich heen, alsof hij vermoedens heeft dat er geheime agenten achter de grote lindenboom staan.
'Ik had gisteren per ongeluk een van je sleutels meegenomen. Sorry, dacht dat hij van mij was.' 
Er staat geen zweet op zijn hand, als hij je de sleutel van de garage van het ouderlijk huis overhandigt. Je vraagt of hij naar binnen wil komen. Tenslotte had je al koffie gezet en zijn er nog roze koeken over die je vast wel hiervoor mag gebruiken. Je moralistische ik hoopt dat hij weigert en geirriteerd wegloopt, het duiveltje in jezelf heeft iets voor ogen wat je nog niet helemaal duidelijk is. Hij schudt beslist het hoofd, alsof hij wel al een illustratie heeft gemaakt van wat je duiveltje van plan is.
'Dan komt van het een en ander, en zijn we weer terug bij af.'
Als hij zich heeft omgedraaid geef je hem kushandjes en een denkbeeldige knuffel die meer als een aanranding voelt. Terug bij af, betekent terug bij de wannabe violen die nu in de groene bak zullen belanden. Terug bij de museum- en festivaltickets, en de bewaarde erotische- en goedmaakmails die nu in een versleutelde map erop wachten om te worden weggegooid.