‘De wals en de diplomatieke tas' is de Nederlandse versie van mijn nieuwste detectiveroman die  begin dit jaar in het Frans werd gepubliceerd onder mijn schuilnaam Quentin de Lamargue. Vandaag wordt de vertaling van het boek voorgesteld in de salons van het Bilderberg Hotel. 
Voor de plot van mijn boek heb ik deels teruggegrepen naar een film uit 1973 waarbij een persoon via de ‘diplomatieke tas’ een land uit wordt gesmokkeld. De wals verwijst naar het Verdrag van Wenen  van 1961 inzake diplomatiek verkeer.
De tas kan vele vormen aannemen: van een kartonnen doos, koffer, plunjezak tot een zeecontainer.  Zolang het extern gemarkeerd is om zijn status aan te tonen is het valies  gevrijwaard van huiszoeking of inbeslagneming. De diplomatieke koerier, die veelal de tas begeleid is tevens immuun voor arrestatie en detentie. In zijn modernste vorm duidt de term op een vervoermiddel dat wordt gebruikt om items uit te wisselen onder het mom van diplomatieke onschendbaarheid.

Ik ben net geland in Eindhoven en wacht op mijn koffer. Gelukkig heb ik een model met stevige wieltjes, want de vijftig boeken die ik voor de presentatie heb meegenomen wegen redelijk zwaar. Een dik half uur later, stop ik mijn bagage in de kofferruimte van mijn huurauto en na een zenuwslopende tocht over de immer drukke Nederlandse autowegen, kom ik toe bij het hotel. Een goedlachse piccolo neemt de bagage voor zijn rekening en begeleidt mij even later naar mijn kamer. Ik vraag hem of hij mij een kartonnen doos kan bezorgen om de boeken later in te deponeren en te vervoeren. Bij het open raam dat uitkijkt op een perfect onderhouden tuin, rek ik mij uit na die enerverende autorit. De zware zwarte koffer staat rechtop aan de badkamerdeur. Ik bedenk dat ik mijn pak voor vanavond best uit het valies haal.

Er wordt op de deur geklopt.  Het is de jongen met de doos. Hij glundert wanneer ik hem een tip overhandig. Het is een van mijn handelsmerken. Als ik tevreden ben over de service die ik ontvang, ben ik gul in het uitdelen van fooien.

Nu de koffer onder handen nemen. Ik leg hem plat op de grond en rits hem open. Hemel, wat zijn dit? De koffer bevat een aantal voorwerpen die stuk voor stuk zijn ingepakt in dikke lagen noppenfolie. Het lijken wel beelden. Geen enkel label of andere inhoud duidt op de eigenaar van deze koffer. Ik panikeer. Wat moet ik straks zonder mijn boeken?

Na een telefoonbericht naar de verloren bagagedienst van de luchthaven,  bel ik de hotelreceptie en binnen de vijf minuten staat de piccolo er met de vraag waarmee hij mij van dienst kan zijn.
“Ik heb vanavond een receptie in de salons en heb de verkeerde koffer meegenomen.”
“Bent u dan Monsieur Lamargue? Die naam heb ik daarnet op het welkombordje moeten aanbrengen.”
“Nee, ik bedoel, ja, Lamargue is mijn pseudoniem. In mijn valies zat mijn pak dat ik vanavond zou dragen maar dat is er nu niet. Kan ik in de buurt een pak huren of zo?”
De jongen fronst de wenkbrauwen, denkt diep na, bekijkt mij van kop tot teen en vraagt dan welke kostuummaat ik heb. Hij noteert de maten en zegt: “Gun mij een kwartiertje de tijd, mijnheer, ik los dit op."
Binnen het kwartier staat de jongen er weer met twee in plastic omhulde zwarte pakken en een hagelwit hemd en vlinderdas.
“Dit zijn reservepakken van de obers en de maître d'hôtel. Die zijn steeds voorradig, want soms gebeurt er al eens een ongelukje bij het opdienen”, zegt de jongen met een knipoog.
Ik ben zo opgetogen over zijn vondst dat ik meteen een pak probeer. Het is wat krap, maar het tweede zit mij als gegoten. Dat beweert althans mijn nieuwe kledingadviseur. Nog voor ik hem kan bedanken, is hij alweer verdwenen.
In de namiddag heb ik snel mijn speech aangepast. Ik zal mijn genodigden zeggen waar het op staat en hen een exemplaar van mijn boek per post nasturen.
’s Avonds loop ik naar het salon. Voor de deur staat de piccolo met een duim in de lucht wanneer hij mij ziet aankomen. “Perfect”, zegt hij met de immer brede glimlach.
De zaal loopt vol en net wanneer ik het woord wil nemen, komt een piekfijn uitgedoste man naar mij toegestapt. Hij heeft golvende zilverwitte haren en een dito snor en wordt gevolgd door de piccolo die een doos vastheeft.
“Mag ik deze wals van u”, glimlacht hij. “Hier is de koerier met uw boeken, mijnheer Lamargue.  Kan ik van u nu mijn beeldjes terugkrijgen?”
Ik sta met de mond vol tanden en zie hoe de stralende hotelbediende mijn boeken reeds uitstalt op de daartoe voorziene tafel.
“Ik vond de flyer in uw koffer met het adres van het hotel en de datum van deze presentatie. Ik zie dat ik nog net op tijd ben voor het feestje”, oppert de vriendelijke éminence grise .
De man legt uit dat hij op weg was naar een kunstveiling met enkele waardevolle houten sculpturen.
“Ze wogen net zoveel als mijn vijftig boeken, maar nu eerst uw koffer”, stamel ik.
De man wijst naar de piccolo.
“Die heeft zich al om de ruil bekommerd”, zegt hij.
Ik vraag de man nog even te blijven om na mijn presentatie bij te praten. Hij aanvaardt in dank een exemplaar van mijn boek en tijdens de receptie klinken wij samen op de onvoorspelbaarheid van de kunst. Bij het afscheid vraagt hij mij of er al een nieuw boek in de pijplijn zit?  Ik zeg hem dat ik het ernstig overweeg en dat ik al een titel in mijn hoofd heb: “Le piccolo Hollandais”.