Riks aars jeukt. 

Dat zie ik omdat hij aan zijn neus krabt. Een zweetdruppel rolt langs zijn kin en drupt op de vloer. Ik hoop dat de douanier het niet opmerkt. Slechts één wachtende voor hem. Ik schuifel achter Rik. Waarom koos hij voor een Kappa broek én een Kappa hoodie? Hij lijkt wel weggelopen uit de Bronx. Business class British Airways en in Kappa? Super verdacht. Mijn aars jeukt ook. We hadden meer glijmiddel moeten gebruiken. ‘Het mag er niet uitfloepen, Tony,’ zei Rik. Klotejob.

‘Papieren?’

Rik schuift zijn paspoort over de toonbank.

‘Iets aan te geven?’ Een norse snor vraagt het. Een donkerblauwe kepie verbergt ogen in diepe kassen. Geen droomjob. Beter dan grondpersoneel dat ganse dagen oversized valiezen moet rondsjouwen, in zijn plaats zou ik de hele nacht paspoorten tellen. Als schapen. Verklaart die zwarte wallen. 

Rik schudt zijn hoofd. We hebben veel aan te geven. De sport is het niet vertellen. Zou die ambtenaar verwachten dat iemand die wat aan te geven heeft, vrolijk knikt en zegt: ‘ja hoor, ik heb spul in mijn aars.’ Overbodige vraag.

‘Werk of plezier?’ 

Familiebezoek, dat moet je zeggen.

‘Plezier,’ zegt Rik. 

Verdorie Rik, we herhaalden het twintig keer. Dat Rik geen professor in de Quantum Mechanica is, wist elke cafébaas van Amsterdam. Vijf lijntjes, Rik, vijf antwoordjes reciteren. Zeker niet zeggen dat je komt feesten in Miami. Als ze vermoeden dat je naar het EDM-festival gaat, ruiken ze de dope vanzelf.

De controleur trekt een wenkbrauw op. Zijn kepie beweegt mee. De man zucht als een paard op vrijdagavond. Voor paarden bestaan weekends niet. Voor controleurs wel. Het is vrijdagavond. Het festival is begonnen. Onze klantjes wachten!

‘Op familiebezoek,’ Riks hersencellen, verdoofd van de pillen, toonden een flits van helderheid. Hij zweet alsof het condoom barstte. Nee hè!

‘Familiebezoek?’ En we zitten weer op script.

‘Mijn broertje en ik,’ Rik wijst naar mij. Ik ben jonger en de langste, ik knik en glimlach alsof hij Britney Spears is en ik superfan. De beambte scant mijn tronie en blijft hangen op mijn linkerwenkbrauw. Daar schoor ik drie strepen in. Lang geleden. Wenkbrauwen groeien traag. Wist ik niet. Ik leg mijn paspoort op de toog naast die van Rik.

‘Wij bezoeken onze pa. Die is naar Miami verhuisd voor het weer.’ Ik ben fier op Rik. Het kwam er vlotjes uit. Het stotteren is hij verleerd. De controleur kijkt naar mijn paspoort, dan naar mijn wenkbrauw, dan weer naar mijn paspoort. Hij tikt driemaal op mijn foto, neemt de rode telefoon van zijn bureau en mompelt er iets onverstaanbaars in. Een nieuwe zweetdruppel drupt van Riks kin.

‘Het weer…’ zegt de man. Hij kijkt rondom als zoekt hij een raam om het weer vast te stellen. Zon natuurlijk. Altijd in Miami.

‘Die pa van jullie, is toevallig Jos Coppo?’ Rik kijkt naar mij alsof ik Britney Spears ben en mijn hoofd kaalschoor. Paniek danst in zijn ogen. Dit hadden we niet geoefend.

‘Is dat belangrijk, mijnheer?’ vraag ik met een Britneystemmetje. Werkte soms bij de directeur. Niet altijd. Ik haatte strafstudie. Daarom school niet afgemaakt.

‘Of dat belangrijk is?’ 

De man mept met mijn paspoort op zijn tafel en bulderlacht. Dit moet zijn werkplezier zijn. Jonge mannen plagen. Ze zover drijven dat ze uit paniek iets verkeerds zeggen en hun dekmantel opgeven. Zodat hij ze in zijn cabientje kan sleuren, de broek aftrekken en de aarsjes controleren. Je moet pervers zijn om deze job vol te houden. Ik haat hem ter plekke. Vieze snor.

‘Jij heet Rik Coppo,’ hij wijst naar Riks Kappa hoodie. ‘En jij heet Tony Coppo,’ hij wijst naar mijn wenkbrauw. ‘Dan is de kans toch héél groot dat jullie Jos Coppo’s nageslacht zijn.’

We halen de schouders op. Twee bewakers stappen op ons af en groeten de man. Imposante kaalgeschoren beren.

‘Kom op, geef maar toe, Coppootjes. Jullie hangen!’

We staren naar de man als een koe naar een alien die uit zijn ruimteschip springt en de weg naar Walibi vraagt. De snor van de alien blinkt.

‘Mij boeit het niet, ik ben te oud voor die zever. Ik moet hier weg, ik smacht naar promotie.’

Mijn aars jeukt. Hij tapt opnieuw op mijn paspoort. ‘Jullie hangen...’ Hij wijst naar de bewakingsagenten. De dikste gromt en toont zijn tanden. Geelbruine exemplaren.

‘Escorteer deze mofo’s naar mijn dienstwagen,’ zegt de man, geeft onze paspoorten aan de dikste en klapt zijn laptop dicht. ‘Ik sluit de boel hier af en kom eraan.’

De dikste neemt Riks linkerarm en de dunste mijn rechterarm. Dunste is relatief. Beiden maximaliseren hun fitnessabonnement. En de anabolen.

‘Wat met onze bagage?’ zegt Rik. 

Vergeet die bagage, Rik, we zitten tot onze neus in de beerput en het trapje staat bij tante Josette. Ik gebaar dat hij moet zwijgen. Hij zweet en krabt aan zijn broek. Stop daarmee, Rik. We volgen de mannen door een zijdeur en staan meteen in het zonlicht van Miami. Een dude in een fluogeel hemd smijt onze koffer in de kofferbak. De I Love Techno-sticker ontbreekt.

De bodybuilders duwen ons op de passagierszetels. Een Toyota Corolla. Smakeloos. De paspoortcontroleur neemt plaats achter het stuur.

‘Adres, boys?’

Fuck. Wat doen we nu? Rik frunnikt aan het fakeleder van zijn stoel. Was ik Britney ik zou mijn lippen tuiten, mijn boezem gebruiken en smeken om genade. Dat ik een popzangeresje ben en dat ik papa Coppo niet ken. 

‘De instructies zitten in onze koffer,’ zeg ik. ‘Mijnheer Coppo is erg op zijn privacy gesteld en eiste dat we de enveloppe pas openden in de taxi.’ Half de waarheid. Er zit een enveloppe bij onze werkkledij. Jos wilde dat we die pas openden als de coke in veiligheid was. Niks veiligheid. We hebben niet lang meer tot… Mijn aars jeukt. Riks kin zweet.

‘Wie bent u in feite?’ vraag ik, in een brutale opwelling.

‘Smith,’ zegt hij. 

Een valse naam, dat weet ik, maakt verwijzen makkelijker.

‘Matrix Smith?’ vraagt Rik. 

Rik is echt onnozel.

‘Agent Smith,’ lacht Smith, stapt uit de wagen, haalt onze valies uit de kofferbak en smijt het op de achterbank. ‘Waar is die klote enveloppe?’

Ik wil de reiskoffer losritsen en merk meteen dat dit niet de onze is. Behalve die coole sticker die ontbreekt, is het slotje op deze Samsonite gesloten. Vier cijfers. Ik wijs naar het slot en Riks kin produceert twee nieuwe druppels.

‘Dit is onze koffer niet,’ zegt Rik. Ik ben fier op hem. Het kwam er vlotjes uit. Stotteren is een raar beest, de Britney Spears therapie was succesvol. 

Britney Spears therapie, vraagt u zich af? Ik ook. Zo benoemde hij wat hij kreeg bij zijn stottertherapeute. Een lekker dier. Of ze lekker zong, weet ik niet. Rik beweerde van wel.

‘Waar gaat dit heen, heren?’ vraagt Smith op een toontje alsof hij Morpheus en Neo betrapte, in zijn auto opsloot en wist dat zijn ultieme promotie in handbereik ligt. Een zonnebril ontbreekt.

Ik schokschouder. Rik schokschoudert. De koffer die niet de onze is, ligt lullig tussen ons. Ik lees de naam op de sticker van British Airways. 

Neo Coppo.

‘Deze valies is van Neo,’ roep ik. 

‘Gatver,’ roept Smith.

Uit de reiskoffer klinkt geroffel, een piep en plots ontploft alles.

Mijn aars jeukt kortstondig en dan niet meer.