Lid sinds

3 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Halfvol - 405 Botanische tuin

 

Voorzichtig vult hij mijn glas halfvol en gaat op de stoel zitten die tegenover me staat. Hij zet zijn leesbril op zijn neus. Max heeft ook zo’n bril met een zwaar montuur. Geconcentreerd leest hij het wijnfles etiket. Na een voldaan glimlachje bergt hij zijn bril op en schenkt zijn glas kwart vol. Net als Max is hij geen alcoholdrinker. Zuchtend kijkt hij om zich heen en laat zijn blik rusten op de schuur die in de achterste hoek van de tuin staat. ‘Zijn er veel spullen daar?’ vraagt hij en knikt richting het houten huisje. 
Ik haal mijn schouders op. ‘Max is dol op die tuin,’ zeg ik en mijn hart voelt leeg aan.
‘Ja,’ zegt hij met een diepe zucht en staart voor zich uit. Ja, zei hij. Alsof hij een antwoord gaf op mijn vraag die ik niet stelde.
‘Hoe gaat het met Tamar?’ 
‘Ze zou de bloemen gaan regelen en ik de kaartjes, maar dat gaat niet soepel. Ze is altijd moe,’ zegt hij.
‘Dus over twee weken?’
Hij knikt. ‘Zo zei de volkskundige, ja.’
‘Max wil geen kinderen,’ zeg ik en bijt ik op mijn onder lip. 
Hij kijkt me doordringend aan. ‘Het spijt me,’ zegt hij.
Ik haal mijn schouder op. ‘Waarvoor?’ 
Hij schudt zijn hoofd en lacht. Er verschijnen kraaienpootjes rondom zijn donkere ogen, kleine streepjes waarop ik altijd verliefd is geweest. 
Opeens geeft zijn telefoon een geluidje af die als een zweepslag door me heen schiet. 
Opnieuw tovert hij zijn leesbril tevoorschijn, pakt zijn telefoon en leest het berichtje. 
‘Ik moet naar huis, Tamar voelt zich niet lekker.’ 
Zachtjes schud ik mijn hoofd. Nee, ik wil niet huilen en nee, dit is niet eerlijk. Waarom moet hij opeens weg. ‘Blijf nog even, alsjeblieft.’ 
‘Het spijt me, maar ik moet echt weg.’ 
Ik knik, pak mijn glas en als een protest drink ik mijn glas in een teug leeg. 
‘Dorst?’ vraagt hij verbaasd.
‘Ik moet een hoop verwerken. Jij niet dan?’
Hij zucht en kijkt me geïrriteerd aan. ‘En ik niet dan, zeg je! Alsof Max mijn tweelingbroer niet was.’

 

Lid sinds

5 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Reemti, welkom op het forum. Een bijzonder verhaal, waar ik niet goed hoogte van krijg. Waarom moeten er bloemen en kaartjes geregeld worden? Wat is de relatie tussen "hij" en de ik-persoon? Waarom is de ik-persoon zo neerslachtig? Het leest alsof het uit een groter geheel komt.
De botanische tuin (de opdracht) komt er niet uit.

het wijnfles etiket. ---> wijnflesetiket of het etiket op de wijnfles

kwart vol ---> kwartvol (je schrijft ook halfvol)

de volkskundige ---> of bedoel je verloskundige?

zeg ik en bijt ik op mijn onder lip. ---> onder lip = onderlip. 
zeg ik en ik bijt  Of:  zeg ik en bijt op mijn onderlip.

waarop ik altijd verliefd is geweest. ---> is = ben

Lid sinds

11 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Ik puzzel ook wat. Een weduwe die haar man graag bij zich wil houden in de vorm van zijn tweelingbroer? Ik zie wel een weelderige tuin voor me, die voor de wetenschap is ingericht en daarmee botanisch. Het verhaal grijpt me ook wel, door de droevige ondertoon. Vind ik mooi gedaan. Mijn verwarring zit hem denk ik in de tegenwoordige tijd waarmee over Max gesproken wordt, waardoor ik twijfel of hij wel overleden is (en ik het dus verkeerd zie).

En toch: intigrerend geschreven.

Lid sinds

3 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Als antwoord op door Fief

Dank jullie wel voor jullie feedback. Max is overleden en daarom regelt zijn tweelingbroer de bloemen en de kaartjes, voor de begrafenis of crematie. De ik persoon - vrouw van Max - is in de ontkenningsfase en praat over Max in de tegenwoordige tijd. Dat ze voortdurend naar de ‘details’ van de tweelingbroer kijkt alsof ze haar man ziet. Iets wat je voor je ziet, iets dat ooit van jou was, maar nu nier meer. 
Ik las vanmiddag de opdracht op werk en op weg naar huis kwam deze scene in mijn hoofd. Toen had ik het geschreven haha, beetje slordig maar goed 😬 

Lid sinds

11 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Dan had ik het in ieder geval goed begrepen. Ik denk dat over Max praten in de verleden tijd, mij wat meer zou helpen.

Lid sinds

3 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hey Reemti, leuke bijdrage, ik denk dat het sterker wordt als je wat keuzes maakt, je hebt immers erg weinig woorden ter beschikking. Het is mysterieus, dat is leuk, toch komt de boodschap er nog niet helemaal uit. Wat wil je precies zeggen?

In de reacties lees ik dat je wel een duidelijk beeld hebt, misschien dat ietsje, subtiel, aan de lezer tippen?

Graag gelezen!

 

Lid sinds

3 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ha Reemti, welkom hier! Wat een leuk verhaal idee. Je hebt je goed ingeleefd in zo'n situatie, die ontkenningsfase en zo.
De bovenstaande tips kunnen inderdaad de lezer ietsje meer begrip geven. Kleine hints ('broodkruimeltjes') in het verhaal, zetten de lezer dan meteen op het goede spoor, dan komt je idee beter over. Met veel interesse gelezen. 

Lid sinds

17 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Wat een goed eerste verhaal. De tips die je krijgt van de andere schrijvers lijken me goed voor het herschrijven van je verhaal. Wat ik goed vind is dat ik ze wel voor me zie in de tuin, en dat ik aan het einde begrijp dat Max de overleden broer is. Ik denk dat een paar halve zinnen hier en daar genoeg zijn om meer duidelijk te maken.