Mooie opbouw en lekker 'dicht op de huid' geschreven. De ontknoping kwam voor mij precies op het juiste moment, had niet langer moeten duren. Het geheim maakt eigenlijk niet zoveel uit, het is de spanningopbouw die me tevreden stelt met welk geheim dan ook. 😉 De laatste zin mag van mij korter. Gewoon: Een klop op de deur. 

Hoi Tessa, ik lees je eerste bijdrage met bewondering. Ik kom als lezer binnen tijdens een gesprek tussen twee vrienden en ben meteen gegrepen; waar leidt dit toe?
Van mij mag je wat zuiniger zijn met de witregels, ik vind het wat lastig lezen; de handeling / het gesprek gaat gewoon door. Een nieuwe regel als er een andere spreker aan de beurt komt volstaat. Suggestie: een witregel na '... dit niet overleven.' en na '... zal het uitmaken?' Maar dit is wellicht een kwestie van smaak.
Ik zie het als onderdeel van de opdracht om er ook een passende en pakkende titel bij te verzinnen i.p.v. het thema.
De naam 'Evert' wordt vrij veel gebruikt, ik zou zelf - waar het hier gaat om twee personen, die bovendien ook nog van verschillend geslacht zijn - iets vaker voor 'hij' kiezen.
Het is mij niet duidelijk of in de laatste regel 'Precies' wordt uitgesproken, of een constatering van de auteur is. Verder eens met Hadeke (over de laatste zin). 

Tessa, het lijkt erop dat dit je eerste bijdrage is aan een weekopdracht. Het is alvast een veelbelovend begin. De bedoeling is wel dat je bij je stukje ook een originele titel bedenkt (en dus niet die van de opdracht). Zoals Hadeke al aangaf heb je een aangename schrijfstijl. Het staat wel vast dat het breken van een vaas die een half miljoen euro waard is (niet erg geloofwaardig, maar ik lees dat je van fantasy houdt ...)op de een of andere manier aan het licht zal komen.

P.S.: Ton heeft net voor mij zijn reactie ingestuurd, schrap dus maar wat hij ook al aanhaalde.

Hoi Tessa, goed verhaal. Graag gelezen. 

Ton heeft de nodige aanwijzingen al gegeven en daar sluit ik me bij aan. De tekst is met al die inspringingen ook onrustig om te lezen. Van mij mag je stoppen na "Shit."

Een tekst is een tekst en de layout ervan heeft mij nog nooit gestoord bij het lezen ervan. Witregels, inspringende delen, cursieve woorden, ongebruikelijke leestekens: voor mij kunnen en mogen ze allemaal. Correcte taal en de waarde van de inhoud primeren bij mij. Neem nu de dichter Paul Van Ostaijen, wat zou er van zijn beroemd gedicht Boem, Paukenslag overblijven zonder de vormgeving?

Gelukkig mogen we daarin van mening verschillen.

In mijn 'schoonschrift' tijd (ok, al lang geleden) leerden wij dat elke nieuwe alinea met een insprong hoorde geschreven te worden. Tijden veranderen maar ik vond het (nu nog) effenaf mooi. Ik begrijp ook niet waar die 'onrust' bij sommigen vandaan komt bij het lezen.

Spannend! Ik vraag me de hele tijd af hoe hij zich eruit gaat redden en dan komt die klop op de deur hard aan. Soepel dialoog met handelingen en gedachten verweven.