In een wolk van bloem schuur ik langs het stalen werkblad van de kleine keuken. Om mij heen dansen banketbakkersleerlingen als volleerd patissiers met souplesse door hun meesterrecepten heen. De ene na de andere perfect gerezen éclair verschijnt op tafel, gevuld en versierd met chocolade ganache, karamelglazuur en eetbaar bladgoud.

Vertwijfeld kijk ik naar het rood knipperende lichtje van mijn oven en werp een blik op mijn misbaksels. Op de bakplaat kijken zeven ineengezakte deegslangen mij vijandig aan. Ik slaak een diepe zucht en voel mijn hoofd rood worden. Waarom dacht ik dit te kunnen?

In paniek verdwijn ik door een afgebladderde wijnrode deur de vriezer in. Ik proef het zilt van warme tranen op mijn lippen. In mijn hoofd hoor ik de woorden van de bakkersdocent, die mij twee jaar geleden met tegenzin een diploma in de handen drukte:

“Het is beter voor iedereen als jij je werkzaamheden beperkt tot pannen wassen.”

Het maakt me nog steeds boos, maar hij had wel gelijk. Ineens voel ik de vrieskou over mijn armen kruipen en mijn gesnik stokt in mijn keel. Ik realiseer me plots wat er om mij heen staat uitgestald. Perfect glanzend diepvriesgebak in allerlei plastic verpakkingen. Mijn oog valt op een doosje met het opschrift ‘Éclairs Deluxe’. Er zit een kortingssticker op van de lokale supermarché. Eén euro vijfendertig. Ik grinnik wanneer ik denk aan alle lovende recensies die dit geheime recept heeft opgeleverd.

Een klein kwartiertje later sta ik triomfantelijk voor de Franse meesterpatissier. Een half bevroren éclair met chocoladeglazuur ligt op het wit porseleinen presenteerschaaltje. Hij kijkt me aan met een opgetrokken wenkbrauw. Voorzichtig draait hij de éclair tussen zijn vingers, inspecteert hem van alle kanten en bijt erin. Zijn snor zit vol room en in zijn ogen verschijnt een twinkeling.

“Jij hebt het begrepen.”