Schermertijd

'Kom binnen,' zeg ik. 'Zal ik de jassen aanpakken?'
Mijn baas heeft besloten bij al zijn werknemers langs te gaan. Mijn hart klopt in mijn keel. Ik ontvang niet graag bezoek.
'Graag,' zegt meneer van Geelkerken. 'Mag ik u aan mijn vrouw voorstellen?'
'Dag mevrouw,' zeg ik en schud haar hand. 'Welkom in ons huis. Dit is mijn echtgenote Jannie.'
'Fijn u te ontmoeten,' zegt mevrouw van Geelkerken tegen mij en mijn vrouw 
Ik ga hen voor naar de huiskamer. De gordijnen zijn al gesloten, zoals gebruikelijk. Meneer en mevrouw van Geelkerken mogen ook in het donker over straat.
'Bovendien kennen ze me, maak je niet ongerust,' zegt hij.
Ik maak me wel ongerust, niet om hen. Mijn vrouw is zwanger en de toekomst ligt niet alleen in onze handen.
'Zwanger?' vraagt mevrouw van Geelkerken.
'Ja,' antwoordt mijn vrouw.
'O, hoor je dat Anton. Wat leuk. Dat is moedig, zeker in deze tijd.'
'Dat is groots nieuws,' beaamt meneer van Geelkerken. 'Kom morgen maar even naar mijn kantoor, dan regelen we wat.'
'Dankuwel,' zeg ik, mijn hart raast door.
'Laten we hopen dat de verschrikkelijke gewelddadigheden nu stoppen en het rijk snel naar vrede komt,' zegt meneer van Geelkerken.
'Zeker,' zegt mijn vrouw en ik knik met haar mee.
We bespreken onze dagelijkse besognes. Het weer, de voedselschaarste, de bonnen. Laat in de avond nemen we afscheid.
'Nou, tot morgen dan,' zegt meneer van Geelkerken.
'Tot morgen,' zeg ik.
'Ik heb nog wel wat kleertjes,' zegt mevrouw van Geelkerken tegen mijn vrouw. 'Kom gerust eens langs. Dag hoor. Dank voor de gastvrijheid.'
Zodra de deur dichtslaat ren ik naar boven, schuif de kast opzij en klop op de houten wand.
'Het is weer veilig,' zeg ik zo beheerst mogelijk.