Julia rollebolde over het plein waar de frituurlucht van Freeks kraam smout geurde als een walm die het groepje laatstejaars lokte. Ze checkten, met een bek vol speeksel, in hun buidel of ze de vereiste vier euro vijfentwintig bezaten. 

‘Ik investeerde mijn laatste euro in crypto,’ zei een slungelige lang blond kerel met een beugel.
‘Doldwaze beslissingen,’ zei een knapperd die op Justin Bieber leek. ‘Ik ben platzak.’
‘Vijftien euro,’ zei Jos, ‘ik trakteer.’ Zijn vrienden klapten de handen. 

Julia zag Jos eerst in de krant. Haar vader had met zijn foto voor haar neus gewapperd en luid geschreeuwd: ‘Meiske, als je deze duivel tegenkomt, blijf ver weg, ‘t is Satans zoon.’ Wat Jos uitgespookt had, wist ze niet. Toen ze hem voor het eerst zag, trok een rilling door haar rug naar haar kruis. Niet de gewaarwording die ze ervoer bij het stiekem Stephen King lezen, eerder een indruk alsof zij echt bestond, een prikkel die haar diepe zijn raakte. Sindsdien merkte ze dat haar voetbal vaker naar Jos rolde, als was het een metalen bol die Jos' magneet niet kon weerstaan.

‘Freek, doe drie zakken van die bollen,’ zei Jos en wees naar Freeks uithangbord waar een wulpse boerendochter de kwaliteit aanprees door een zak gefrituurd lekkers in de boezem te klemmen, met bloemsuiker op alle bergen.

Julia nam een aanloopje, trapte op de voetbal met als doel de vuilnisemmer, de bal raakte de rand en sprong naar links, naar Freeks oliebollenkraam.

Op het moment dat Freek de laatste zak in Jos’ pollen duwde, knalde haar bal tegen Jos’ achterhoofd. Jos schrok, de oliebollenzakken vielen uit zijn handen en de bollen rolden elk een andere kant op, als stootte een onzichtbare keu een openingschot op een driehoek snookerballen. 

‘Gatverdamme,’ schreeuwde hij. ‘Welke kut deed dit?’

Julia toonde haar geheim niet.