‘Drie kunnen een geheim bewaren als er twee dood zijn,’ zei mevrouw Brun koeltjes. Sven was de laatste die in haar kantoor werd geroepen. Hij staarde naar het houten naambordje waarop stond: *Olivia Brun | directeur*. Het was versierd met uitgesneden bloemen.

‘Een van jullie gaat me vertellen wie die lompe tekst heeft geschreven. Het is slechts een kwestie van tijd. Je zou ons dat allebei kunnen besparen.' Sven keek strak naar het ingewikkelde ontwerp van het naamplaatje, zijn ogen volgden de wervelingen van stengels en bloemblaadjes.

Iemand had met de magnetische letters die ze in de kleuterklas gebruikten, 'Brun iz ǝltijd nat' op het whiteboard gespeld, met een omgekeerde 'e' als geïmproviseerde 'a'.

Drie leerlingen hadden klassendienst. Zij waren degenen die gelegenheid hadden om na schooltijd door het gebouw te dwalen terwijl de docenten in hun vergadering waren. Ze hadden vrij spel, deze drie jongens. Sven was een van hen.

Ze zwoeren nooit uit de school te klappen. Ze hadden hun handpalmen erop bebloed. Sven vermoedde dat Brun niet onder de indruk zou zijn van een Viking-bloedeed. Bovendien had Sven, buiten medeweten van de anderen, een bordje gestolen. Hij verzamelde die.

‘Een van jullie zal breken,’ zei mevrouw Brun met dezelfde nuchtere toon als altijd, een nauwelijks merkbare nadruk op het woord ‘zal’. Misschien, dacht Sven, maar hij zou het niet zijn. In de schaduw van de andere misdaad bleef zijn diefstal onopgemerkt. Hij telde de bloemen op het naambordje. Elf.

‘Wegwezen!’ snauwde Brun en Sven schoot overeind. Bij de trap stonden de andere jongens te wachten. Hij schudde zijn hoofd. Ze volgden hem naar buiten. Ook al was het niet zo koud als vorige week, hun opluchting was zichtbaar als kleine wolkjes toen ze uitademden.

‘Laten we door het park gaan en het kanaal oversteken,’ zei Sven. Sinds het was dichtgevroren kon dat.

‘Is dat wel veilig?’ vroeg een van de andere jongens.

‘Ik ben er vanmorgen ook overheen gelopen,’ zei Sven. ‘Bovendien plaatsen ze borden als het niet meer veilig is.’