Na verkregen feedback:

Vroeg in de ochtend loop ik mijn dagelijkse rondje over het Portugese platteland. Het is zo fijn om hier weer te zijn. De bekende rust valt over me heen. Het briesje verraadt dat het een warme zomerdag wordt. Een salamandertje schiet voor mijn voeten langs de berm in. Tussen de olijfbomen door zie ik de buurman. Zijn vervallen hoed beschermt hem tegen de felle zon. Hij leunt op zijn zeis, kijkt rond en neemt in zich op wat er zoal te doen is. 

Ik blijf staan en denk aan zijn vrouw die al even geleden is overleden. De buurman droogt zijn gebruinde, rimpelige gezicht af met zijn mouw. Hij recht zijn rug. Zijn overhemd komt hierdoor nog verder uit zijn kapotte broek te hangen. Het werk op het land is zwaar voor hem geworden. Als ik dichterbij ben, roep ik hem. Omdat de buurman slechthorend is, roep ik nog keer, nu wat harder. 

Langzaam draait hij zich om in de richting waar het geroep vandaan komt. Zijn donkerbruine ogen kijken verrast mijn kant op. Wanneer ik hem groet, neemt hij vriendelijk lachend zijn hoed af. "Vizinha, tudo bem? Hoje ésta muito quente.” Ik knik en gebaar dat het inderdaad warm is. 

De buurman wenkt me mee te komen over zijn land. Hij wijst naar de volle tomatenplanten, plukt er eentje en maakt een handgebaar waaruit ik opmaak dat ze heerlijk smaken. Hij dringt erop aan dat ik vast iets meeneem voor het avondeten. Met mijn handen vol word ik verder rondgeleid over het land. Ondertussen vraagt de buurman hoe met ons gaat. Hij vraagt hoe lang we deze keer blijven. 

Als we langs het kippenhok komen, krijg ik nog een paar verse eitjes in mijn hand gelegd. De buurman zegt lachend: “Até a proxima!” Ondanks dat we elkaar door de taal niet helemaal begrijpen, voel ik dat mijn bezoekje werd gewaardeerd. Ik zeg gedag, zwaai en in gedachten loop ik over het zandpad richting onze quinta. 

Versie 1:

Rondkijkend over het land en in zich opnemend wat er zoal te doen is, leunt hij in het Zuid-Europese zonnetje op zijn zeis. Zijn kleding is oud, er zitten gaten in. Zijn overhemd hangt deels uit zijn broek. Ik loop mijn dagelijkse rondje. Het is een warme zomerdag. Ik zie hem zijn gebruinde gezicht droog vegen met zijn mouw. Het werk op het land is zwaar voor hem. Als ik dichterbij ben, roep ik. Hij hoort slecht en ik roep nog keer, nu wat harder. Langzaam draait hij zich om in de richting waar het geroep vandaan komt. Wanneer ik hem groet, neemt hij vriendelijk lachend zijn hoed af. "Vizinha, tudo bem? Hoje ésta muito quente.” Hij neemt me mee over het land en vertelt vol trots over wat er groeit. Hij dringt erop aan dat ik vast iets meeneem voor het avondeten. Ondertussen vraagt hij hoe het gaat met mijn schoonouders, mijn man en de kinderen. Als we langs het kippenhok komen, krijg ik nog een paar verse eitjes in mijn hand gelegd. Hij lacht: “Até a proxima!” Hoewel we elkaar door de taal niet helemaal begrijpen, voel ik dat mijn bezoekje wordt gewaardeerd. Ik zeg gedag en in gedachten loop ik over het zandpad richting onze quinta. Zijn lieve vrouw is al even overleden, wanneer is het zijn tijd? Natuurlijk weet ik beter, maar hoop oprecht dat dit nog heel lang duurt! Met die gedachten kom ik bij de poort, waar onze jonge hond enthousiast op mij komt afgerend. Wat is het toch fijn om hier te zijn!