Mijn edele achterwerk zit op een stoel op de voorste rij van het met kersenhout en zilverblad overladen theater van The Beverly Hilton. Op de tafel koelen de magnums Fleur de Miraval in ijsemmers. Beter dan die Moët & Chandonbrol, zei ik in de dressing van onze suite deze middag tegen mijn vrouw. Ze doopte haar haren in de gel, glimlachte naar zichzelf in de spiegel en zei dat ik best water dronk, dat ik van alcohol agressief word, weet zij veel dat ik vijf glazen achteroversloeg in de coulissen. Top spul, die Fleur de Miraval. Niet-agressief. Dat ik mijn smoking moest aantrekken, dat het tijd is, snauwde ze. Pissig was ze, zoals zo vaak de laatste tijd.

Ik tuur de zaal in en alle zelfvoldane koppen glimmen in hun smoking als zijn het bonobo's die pinguïns willen zijn, de meesten lachen hun tanden bloot, continu, alsof de botox hun lippen verstijfde. Sommigen gieten de Fleur de Miraval voorzichtig in hun keel, bang om vlekken op hun kostuum te maken. Ik ben genomineerd, uiteraard, ik ben de beste acteur en op mijn schouw is de plaats voor het gouden beeld gereserveerd.

Op het podium maakt een blinkende gorilla in tuxedo flauwe grapjes. Ik luister niet echt, hoeft ook niet, als de zaal lacht, lach je rustig mee. Automatisme. Ik denk aan August Alsina, dat flutzangertje die per se mijn vrouw moest bespringen. Mijn vuisten spannen op. Wat wil ik die lul op zijn bek timmeren. Deed ik niet, daar heb ik spijt van. Eén goed gemikte rechtse op zijn slaap en die snotaap kermt op de vloer en roept zijn mama. Een uppercutje op zijn neus en hij slaapt eeuwig. Moet met zijn tengels van mijn gerief blijven.

Ik lach opnieuw in de stroom van lachjes en kijk naar mijn vrouw. Ze ziet er om op te fretten uit met haar korte haren. Ze lacht niet, haar ogen staan op halfzeven en haar mond verraadt een droefheid alsof het leven uit haar gezogen werd, alsof een rij soldaatapen een salvo in haar hart schoten, met kogels die niet doden, maar erg precies de ziel raken.

Ik stop bruusk mijn lach, sta op, stap naar het podium, niet ver vanaf de eerste rij, voel mijn knokkels kriebelen en pets een rechtse uitzwaai op die mongoloïde kooiaap met de micro. 

Kan het mij wat schelen, ik ben De Verse Prins. Eeuwig badass.