Vreemd. De sleutel past wel, maar wil met geen mogelijkheid draaien. Die vrouw – Trees? Trui? – bij wie je die sleutel net gehaald hebt, zei toch dertien? Zij had een zwaar accent, jij was nogal moe van de rit hierheen, goed luisteren was een opgave. Je haalt de sleutel uit het slot en kijkt naar het labeltje: beetje vervaagd, maar het lijkt een dertien. Toch goed. Even een rondje om het huisje lopen voordat je weer naar hoe-heet-ze-ook-maar-weer terugrijdt. Het hekje aan de zijkant piept bij het openduwen, het schelpenpaadje knarst onder je voeten. Achter het huis ligt een schaduwrijk gazon dat overgaat in hoge bomen.

Je haalt even diep adem, heerlijk, die bosgeur. Even kijken of die achterdeur misschien toch open is. Je hand op de klink: hé, de deur geeft mee! Je stapt een keukentje binnen. Eenvoudig ingericht, maar het voldoet. Nieuwsgierig loop je door naar de hal, opent een deur rechts: een wit betegelde badkamer met WC en douche. Even douchen zou wel heerlijk zijn, kun je daarna fris en fruitig naar die dame. Misschien versta je haar dan wel beter? Er hangt zelfs al een zachte handdoek klaar.

Het duurt even voordat warm water uit de douchekop komt. Je stript, gooit je broek in een hoek en stapt snel de douchecabine in. Geweldig weldadig, dat water op je hoofd, je schouders, je rug. Nog meer luxe: er staat zelfs douchegel klaar. Vast door de vorige gasten vergeten.

Na een tijdje wordt het water steeds kouder; zeker een kleine boiler. Stoom slaat uit de cabine als je de douche uit komt. Je handen vinden de handdoek, je droogt jezelf af en slaat ‘m om je heen. Even een glaasje water, maar een glas ontbreekt in de badkamer. Je loopt naar de keuken, vochtige voetafdrukken op de tegels. Daar slaat de schrik je om het hart: bij het aanrecht staat een man! Snel, je kleren, weg hier! Maar de man houdt je tegen: ‘Heb jij het huisje van Trienke gehuurd? Ik heb haar nu al zo vaak gevraagd dat labeltje te vervangen. Je moet op nummer achttien zijn!’