Er was eens een dorp dat Vit heette. De inwoners zagen het als hun plicht om hun tijd zo efficiënt mogelijk in te vullen. Elke klus werd in een wip geklaard. De taal was gereduceerd tot het hoogst noodzakelijke; woorden bestonden vaak uit één lettergreep. Bij de bakker moest niemand ooit stilstaan, want de rij ging in één vloeiende beweging vooruit. Behalve… als je achter Will stond. Als mensen Will zagen, mompelden ze afkeurend. Will heette eigenlijk Willy. Maar tegen de tijd dat hij aan de tweede lettergreep kwam, werd hij meestal al onderbroken. Hij aarzelde over het wisselgeld, als het licht op groen sprong, staarde hij dromerig naar de wolken en ooit was hij op weg naar zijn werk gestopt om een moeder eend en haar kuikentjes de weg over te helpen. Toen ze dit hoorden, schudden de inwoners van Vit hun hoofd en declameerden hun leuze: “De tijd gaat snel, gebruik hem wel!”

Willy probeerde zich zo goed mogelijk te gedragen. Hij trachtte hollend te wandelen en de bloemen langs de weg te negeren. Hij probeerde strak naar het verkeerslicht te turen en zich niet te laten afleiden door die wolk die op een giraffe leek. Maar hij wist dat zijn pogingen tekortschoten. Toen er op een dag een felroze goederentrein door het landschap tufte, sprong hij in een opwelling op de laatste wagon. Na dagenlang rijden kwam hij in een dorp. ‘Welkom in “Vitalandantedonbujazebos”’, las hij op een bord.

De inwoners van Vitalandantedonbujazebos verwelkomden hem meteen in hun midden. Toch hebben ze nooit kunnen wennen aan de levensstijl van de nieuwkomer. “Niet zo haastig!” zei de bakkersvrouw als Willy wilde betalen. “Zie je die kikkerprinseskasteelwolk?” vroeg zijn buurmeisje. En dan glimlachte Willy. Af en toe bleef hij stilstaan voor het gemeentehuis en keek peinzend naar de leuze van Vitalandantedonbujazebos: “De tijd gaat snel, gebruik hem wel!”