Als een baby die door een vagina wordt geperst, pijnlijk maar enorm bevrijdend, spuw ik de woorden uit: ‘Mijn naam is Alex, 44 jaar en ik leef zonder motto.’
Ik kijk de cirkel rond. Een oude dame friemelt aan het sjaaltje rond haar nek. Een kerel – formaat Arnold Schwarzenegger – staart naar de tatoeages op zijn gespierde armen.
Guido knikt aanmoedigend. ‘Welkom, Alex. De eerste stap is gezet. Vertel, wat is er aan de hand?’
‘Ik weet het niet precies, Guido. Rond mijn dertigste zat de wind in de zeilen. Ik had een meisje leren kennen. We waren stapelverliefd, trouwden en hadden al snel drie kinderen. Vanaf dan groeiden we uit elkaar. Een paar jaar later waren we gescheiden.’
Schwarzenegger kijkt me met dreigende ogen aan. De dame scherpt haar nagels.
‘Dat moet een moeilijke periode geweest zijn. Hoe gaat het nu, Alex?’
‘Ik probeer om een goede vader te zijn,’ vervolgde ik. ‘Maar het is moeilijk om alle ballen elke dag in de lucht te houden. Ik heb een nieuwe vriendin, maar de relatie mist toekomstperspectief. We hebben geen kinderen samen, en doen niet aan samenwonen. Daarom hebben we een hond gekocht. Die verblijft soms bij mij, dan weer bij haar.’
De dame laat nu zichtbaar haar ogen rollen. Schwarzenegger schuift heen en weer op zijn stoel en lijkt op me te willen afstormen.
‘Ik wil schrijven, maar vind niet genoeg tijd of ben te moe. Mijn leven zit vast, Guido!’
‘Als ik het goed begrijp, Alex, heb jij een motto nodig. Zou dat kunnen?’
‘Ja, ik denk het wel, Guido.’
‘Dan ben je op de goede plek. Heeft iemand een motto voor Alex?’
‘Carpe fucking diem,’ roept Schwarzenegger uitgelaten. Hij duwt zijn stoel achteruit, komt naar me toe en knijpt me bijna tot appelmoes. Ik klop hem zachtjes op de rug. Over zijn schouder zie ik de dame een traan wegvegen met haar sjaaltje. Ik heb nog geen motto, maar wel al een nieuwe vriend.