Hoi Marijcke, ik vind het een heel mooi verhaal, maar het motto "vallen en opstaan" associeer ik niet met het wisselen van het weer. Bij vallen en opstaan gaat het naar mijn idee meer om dingen die niet goed gaan waarvan je leert om het beter te doen. Zo zal het wellicht ook gaan in het leven van Lies, alleen haal ik dat niet uit het verhaal. 

Zwiepen ei zo na niet tegen het vensterglas.  ---> "ei zo na"?

Marijcke, de eerste alinea komt wat hakkerig over. Volgens mij door de structuur van elke zin: 'onderwerp-persoonsvorm- de rest' en doordat de zinnen 'los' staan, terwijl combineren wat meer soepelheid kan geven. 
bv. "Lies zit (hangt?) inspiratieloos achter de laptop en kijkt troosteloos naar buiten, haar hand rustend op (onrustig schuivend met?) de muis."

Overigens, troosteloos kijken ken ik niet. Wel dat iets er troosteloos uitziet. Bedoel je dat alles wat Lies ziet er voor haar troosteloos uit ziet? Dat komt niet overeen met de beweging in de rest van het verhaal.

"Ze legt een verband tussen het aquarel en haar leven", waarom 'ze legt een verband' benoemen. Het kan uit het verhaal duidelijk worden dat Lies dat verband ziet, zonder expliciet te zeggen.

Bij het einde laat je haar opstaan-> ze schrijft dus staand? Want er volgt een verhaal. Dat komt beetje vreemd over.

Ik vind het dichterlijke vrijheid om in het veranderen van het aquarel vallen en opstaan te zien. Het zegt iets over je personage, dus het is zinvol. Dit is een personage die dichterlijke verbanden legt. Mooi gedaan.

Marycke, ik hoef dit niet te doen maar toch wil ik even een lans breken voor MCH. Hij geeft terechte commentaar op jouw werk. Jouw reactie is bedroevend, temeer daar MCH op meerdere schrijversplatforms actief is en geprijsd wordt voor zijn boeiend werk. Anciënniteit is zelden een synoniem voor kwaliteit.

Vallen en opstaan, een prachtig motto! De vondst van het aquarel is erg fijn! Heb ik ook vaak als ik naar buiten kijk, zeker als het regent en de kinderen weer met wasco prul op het raam tekenden.

Ik vind trouwens ook dat iedereen die hier minder dan, zeg maar, zes, of acht of - voor de zekerheid- tien jaar lid is, best zijn vieze muil houdt en, als ze zich echt niet kunnen inhouden, dan beperken tot bejubelen. Dichters zoals wij - ik neem de vrijheid mezelf erbij te rekenen, Sonja zei het gisteren nog 'Kom dichter Tony, kus me' en als zij het zegt, dan weten we het wel - moeten met respect behandeld worden.

Als er één ding kan veranderd worden op dit forum, is het het tekstje 'Reactie toevoegen'.

Mijn suggestie: 'Opbouwende reactie toevoegen*' (met een sterretje: dat kan dan in het klein onderaan verwijzen naar bovenstaande tienjaarregel)

(oh en over types zoals Fief, MCH en Gi (en er zijn er nog zulke!), er is wel meer mis dan het missen van een dubbele bodem. Ik denk dat de moderatoren hier in slaap gevallen zijn!)

Niemand ziet mij glimlachen dus vertel ik het maar even. Ik glimlach. Vanwege alle reacties hierboven. Volgens mij is dit forum soms moeilijk te pruimen omdat we een derde dimensie missen: de uitdrukking op ons gezicht. Ik heb in elk geval vaak last van een zekere betutteling. Nu het nIet over mijn stukje gaat en ik genoeg afstand heb, denk ik dat iedereen die de ander van commentaar voorziet dat doet vanuit goede bedoelingen. Zo ook MCH. Ik zie zijn opmerkingne als zeer waardevol. Misschien dat de toon waarin hij schrijft wellicht wat vriendelijker kan? Inhoudelijk goede feedback geven is gewoon ontzettend moeilijk. Soms vind ik iets van een verhaal, maar als ik de goede toon niet kan vinden (lees positieve toon) dan reageer ik niet. De vraag is of iemand daar niet nog veel minder mee opschiet.

Ik vraag iedereen om vriendelijk te zijn tegen elkaar, maar feedback geven waardeer ik wel. Het maakt niet uit hoelang iemand op het forum is. Dank je voor het doen van je excuses Marijkcke. Dank jullie voor jullie reacties.

Ach, als je schrijft op een forum is het net als zingen in de spotlights op een podium. Soms volstaat één vals nootje om uitgejouwd te worden. Wie geen reacties krijgt, moet zich pas zorgen maken.