Some people have the task to be happy. Met het gevoel alsof iemand mijn hart uit mijn lijf heeft gerukt en het er daarna weer zorgvuldig in heeft teruggelegd, staar ik voor me uit, terwijl ik het blad waar deze zin in staat op mijn knieën laat zakken. 
   Hoe bestaat het dat de vrouw, die ik verafschuw vanwege haar irritante en overweldigende aanwezigheid, met viltstift op een muur in haar huis heeft geschreven waar ik vaak over nadenk maar nooit hardop zeg.  
   Gelukkig zijn als levenstaak. Als iets waar je je best voor moet doen, in weer en wind, in voor-en tegenspoed, niettegenstaande het feit dat het allemaal echt heel vreselijk is.
    De reden dat die zin mij zo diep raakt, komt doordat ik een van die some people ben. Dat toegeven voelt raar. Hoe kun je nu van jezelf zeggen dat je levensmotto een taak is, terwijl geluk je toch vooral overkomt. Of niet. Geluk afdwingen kan wel: als je iemand verrast met iets wat die persoon graag hebben wil. Of je zegt iets liefs als iemand een uitbrander verwacht. Maar voor de meeste mensen blijft geluk een wiebelig en grillig fenomeen.
   Vooral omdat tegenwoordig de meeste aandacht uitgaat maar mensen die zielig zijn of doen. Begrijp me niet verkeerd. Er gebeurt heel veel waar mensen terecht verdrietig over zijn. Ik ben dat ook. Het is alleen zo dat die negatieve spiraal van ellende een draaikolk wordt die mensen naar een toestand zuigt waar nauwelijks nog lichtpuntjes zijn. Ik ben niet voor valse hoop. Ik ben wel voor het kijken naar wat er ook is, op welke uitsteeksels ik mijn voeten kan zetten om naar het licht te klimmen.

   En het gekke is, dat ik voor dat omdenken nauwelijks moeite hoef te doen.