Schuilen.

Het hing in de lucht. Al van het moment dat ik vanochtend door het gebarsten raam naar buiten keek. Blauwe, heldere lucht. Een dag voor bombardementen. Ik – en met mij, mijn stadgenoten – waren dus niet verrast toen het luchtalarm klonk. Normaal hebben we dan genoeg tijd om de schuilkelder op te zoeken, maar nu vielen de bommen al nog voor dat het alarm stil was. Vloekend en hijgend rende ik de schuilkelder in. Ik keek rond naar een zitplaats. Zoals gewoonlijk vergeefse moeite. Er waren meer mensen dan beschikbare plaatsen in de schuilkelder. Uit ervaring wist ik dat dit een veilige, betrouwbare schuilkelder was. Er vielen wel eens bommen dichtbij en dan kwam er wat beton los en raakten mensen in paniek. Doorgaans werd de paniek snel aangepakt door de kelderleiding. Voor de oorlog, tijdens de mobilisatie periode, had deze speciale groep burgers opleidingen gekregen in het oplossen van paniek situaties tijdens een bombardement.

De schuilkelder was gemaakt van beton. Er was geen moeite gedaan om de muren aan de binnenkant zo mooi en aantrekkelijk mogelijk te maken. Er was een pot verf tegen aan gegooid. Een groene, vale kleur. Langs de muren stonden houten banken. De totale lengte van de kelder was ca. 30 meter en ca 3 meter breed. Achter een gordijn waren chemische toiletten geplaatst.

Je kon de spanning voelen oplopen. Iedereen was stil, keek gespannen voor zich uit. Iemand, ik kende zijn naam niet, maar herkende hem als iemand van de kelderleiding, liep tussen de mensen door. Zijn houding drukte rust en kalmte uit. Bij een jonge moeder bleef hij staan. Nerveus keek ze hem aan. “Mooie baby heeft u”. Ze giechelde nerveus. “Hij lijkt op u”, flapte ze eruit. Geschrokken keek ze op. Voor ze iets kon zeggen zei de kelderleider: “Mevrouw, alle baby’s lijken op mij.” Hij zij het droog en met berustende kalmte. Om hun heen werd gelachen. De moeder kon een lach niet onderdrukken en keek verlegen naar de grond. “Dank u.” Hij liep door. Bij de kelder deur stond iemand op. Een andere leider van de kelder. “Er is koffie en soep voor wie wil.” We vormden met ons allen een rij voor de tafel waar de koffie en soep kannen op stonden. Op de achtergrond hoorde we de bommen inslaan. De kelder verlichting flikkerde kort en bleef daarna branden. Ik nam een beker soep. Eigenlijk had ik meer behoeft aan een borrel. Ik voelde een por in mijn zij gevolgd door een opgewekte stem. “Jij leeft ook nog.” Ik keek op zij naar de spreker.  Mijn buurman stond naast me. Een tas aan zijn schouder. “We leven nog,” constateerde ik. “Joh, zuip op die soep.” Hij taste rond in zijn tas. Even later kwam er een fles drank tevoorschijn. Hij liet de fles rond gaan bij de mensen om ons heen. Toen de fles terug kwam kon er nog een kwart bekertje uitgeperst worden.

De bommen kwamen dichter bij. Het licht viel uit en ging niet meer aan.