‘Pililililili.’ Moeizaam open ik mijn ogen. Ging daar nu een telefoon? Om – even kijken – 5u14? Ik draai me om in mijn warme deken. ‘Pililililili.’ Daar heb je hem weer! Plots schiet me te binnen van waar ik dat geluid ken.
Jaren geleden in de tuin van mijn ouderlijk huis, hoorde ik ook steeds een beltoon. Dagen ben ik toen op zoek gegaan naar de buur wiens telefoon steeds slechts één keer overging.  Uiteindelijk bleek het toen om een vogeltje te gaan, dat perfect natuurlijke én kunstmatige geluiden kan imiteren. Ik vond het toen een bizar bijverschijnsel van onze tijd, dat vogels beltonen imiteren.
Nu was hij daar weer, de telefoonvogel. Alsof er een belangrijk gesprek op me wacht. Oh shit, dat is ook zo. Marc komt straks langs. De molen in mijn hoofd begint te draaien en van slapen is geen sprake meer. In slow motion ga ik de badkamer in, waar coup ontploft me aankijkt met kleine oogjes. Pfff. Zo’n dag.

Vijf uur later gaat de deurbel. Achter een gigantisch boeket, ontwaar ik de domme grijns van Marc.
‘Het mooiste boeket voor de mooiste vrouw!’ Zijn enthousiasme strookt niet met de akelige sfeer tussen ons.
‘Bloemen, Marc, serieus? Wat voor een ongelooflijk cliché ben jij?’
Hij volgt me naar de keukentafel en legt het boeket neer.
‘Zet je ze niet in water?’ Oh, wat krijg ik hier de kriebels van, altijd maar zeggen wat ik moet doen.
‘Jij wilde wat zeggen?’ vraag ik verveeld.
‘Liefje, je moet weten dat ik jou nooit wilde kwetsen. Ik had nooit slechte bedoelingen, dat meen ik …’ ‘Pililililili!’ vul ik hem luidkeels aan.
‘Wat doe jij nu?’ De verbaasde blik in zijn ogen is goud waard.
‘Pililililili!’ roep ik, ‘Je meent het oprecht? Oprecht? Jij weet niet wat oprecht betekent, jij, jij…irritante telefoonvogel! Tja, scheldwoorden zijn nooit mijn grootste talent geweest.