Lid sinds

6 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#392 Noorderlicht

 

Hilde stond naakt in de sneeuw. De kou prikte als naalden in haar voetzolen. Ze beefde ongecontroleerd, haar ademhaling schokkerig.

Casper en zij waren op huwelijksreis. In een onuitspreekbaar Fins plaatsje binnen de poolcirkel huurden ze een blokhut. Het was -20. De zon kwam niet op. Rond het middaguur verkleurde boven de horizon de gitzwarte lucht tot diep donkerblauw, maar licht werd het niet. Dat maakte ook niet uit. Ze waren hier voor de lange nachten.

Hoewel het niet hun bedoeling was van het rendierenvel voor de open haard af te komen, haalde een vrolijke Lap hen over tot een toeristische husky-safari en een bezoek aan een rendierfarm. Bij ijsvissen trok Hilde de grens.

Casper ging alleen. Als ze de laatste nacht maar samen doorbrachten en eindelijk het noorderlicht zagen vond Hilde het best.

Ze besloot de ingebouwde sauna te gebruiken. Ze stookte hem hoog op en trok haar kleren uit. Ook haar ring deed ze af. Zorgvuldig legde ze hem op het tafeltje naast de open haard. Alleen de hanger van rendiergewei, een vruchtbaarheidssymbool, die ze op het vliegveld kocht, hield ze om.

Ze genoot van de weldadige hitte in de sauna en bekeek door het raampje de dichtgesneeuwde buitenwereld. Een eekhoorn schoot voorbij. Hilde kreeg een idee. Ze zou de sneeuw in hollen, helemaal afkoelen en dan terug de sauna in. Was dat niet hoe de Finnen het deden?

Ze hing haar badjas naast de deur van de blokhut, haalde drie keer puffend adem en trok de deur open. Ze holde de veranda af en stapte de sneeuw in. Eén, twee, drie stappen. Ze rilde. Dit viel best mee. Ze spreidde haar armen en ademde uit. Haar huid tintelde. 

Toen ze inademde, sloeg de kou toe. Haar adem stokte. Ze besefte haar vergissing. Haar armen schokten. Haar borst verkrampte. Ze moest terug, maar haar benen weigerden. Haar hart fladderde. 'Kom op,’ vermaande ze zichzelf, maar geen geluid kwam over haar lippen. Waarom voelde ze geen paniek, vroeg ze zich licht geamuseerd af. Haar hart stopte.

Casper zag een groene waas over de saffierblauwe lucht glimmeren. ‘Petvi!’ zei hij en wees. De sami knikte. ‘Aurora bad omen. Souls of the dead. Better not talk about.'

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Meer dan vijftig jaar geleden ging ik voor het eerst naar een sauna. Ongeveer tien jaar geleden ging ik voor het laatst omdat ik mij inmiddels 'dood' ergerde aan het gedrag van de andere saunagangers. Het begon met vrouwen - en mannen - die hun nepgouden kettingen aanhielden en nog zoveel meer ... Finnen weten waarom.

Lid sinds

6 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

En daar ergerde jij je aan? Sieraden in de sauna? Hun probleem.

Op een eerdere incarnatie van dit verhaal kreeg ik ook al eens deze reactie. Hilde is niet zo'n ervaren saunaganger als jij, Gi, maar toch doet ze haar ring af. Het haaientandje van rendiergewei hangt aan een 'ketting' van Fins papiergaren. Het zal haar geen pijn doen.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Tilma, bij de sauna herkende ik het verhaal. Ik heb het als "Huwelijksnacht" al met bewondering gelezen en ook nu staat het als een huis. Het past perfect bij deze opdracht. Wel jammer dat je niet geïnspireerd was een nieuw verhaal te bedenken.

Lid sinds

2 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Mooi. Maar dit verhaal zou eigenlijk langer dan korter moeten worden. Nu zien we ze geen tijd samen doorbrengen en voelen we het ook niet zo.

Lid sinds

3 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ha Tilma, prachtig! Je verhaal is àf. Qua plot, en ook nog je mooie natuurbeschrijving. De kou én de warmte spatten van mijn scherm. Goed gedaan!

Lid sinds

17 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ik las het zonder te weten of het door een vrouw of man geschreven had en dacht, dit is door een vrouw geschreven. Goed verplaatst in de vrouw. Aan het eind een ander perspectief. Toch een alwetende verteller? Ik zat zo lekker in het perspectief van de vrouw, dacht ik.