#390 De reiziger

De trein denderde de overkapping van het lege station binnen. Na enige seconden gleden de deuren open en hij stapte in. Net nadat hij zich in zijn favoriete hoekje had geïnstalleerd vertrok de trein weer. Hij opende het mailprogramma op zijn telefoon en las de laatste mails. Met een lachje schudde hij licht zijn hoofd toen hij bij de laatste mail aankwam. Het was een dringend verzoek of de geplande vergadering nou echt niet eerder kon plaatsvinden. Zonder de mail te beantwoorden legde hij zijn telefoon weer weg.

Genietend nam hij een slok koffie en keek uit het raampje. Het landschap gleed aan hem voorbij. Bossen, afgewisseld met steden en dorpjes. Af en toe flitste er een verlaten station langs. Deze trein,de enige in het hele land, misschien wel in de hele wereld die er nog reed, stopte alleen op het begin- en eindstation. Meer was ook niet nodig aangezien hij de enige reiziger was. Door een rare genetische variant was hij de enige persoon gebleken zonder superkrachten. In zijn jeugd had hij tal van onderzoeken ondergaan of er niet toch ergens een spoor van mogelijkheden in hem huisde. Maar er was niets gevonden. Geen mogelijkheid tot teleporteren, geen superfocus. Hij was niet extreem sterk en kon niet supersnel rennen. Hij was zo gewoon dat het ongewoon was.

Zijn telefoon trilde en hij las de berichtjes. Of ze de vergadering niet vast konden beginnen, ze waren er toch allemaal al? Waarom wachten. Het ongeduld spatte er af. Hij wist dat ze niet zonder hem konden beginnen, de belangrijkste informatie had hij bij zich. In zijn hoofd. Hij typte één berichtje terug: “ben onderweg, kom over anderhalf uur aan, heb geduld en ontspan.”

Maar hij wist dat ze dat niet zouden doen. Ze zouden de tijd die ze moesten wachten gebruiken om nog gauw even die meeting in New York bij te wonen, of op en neer te flitsen naar Milaan om even te shoppen. Iemand zou nog even zijn huis een kwartslag draaien en een ander zou naar Berlijn rennen om iemand te spreken. Tevreden leunde hij achterover en opende zijn boek. Ruim een uur later stapte hij uit de trein en begon aan de wandeling naar het grote gebouw waar de vergadering zou plaatsvinden. Rustig liep hij door de straten. Met zijn handen in zijn zakken stond hij een poosje te kijken aan de rand van het plein. Hij stak de grote straat over waar het ooit erg druk geweest moest zijn met auto’s, fietsen en trams. Hij kocht nog een koffie en een croissant bij zijn favoriete bakkertje en kuierde op zijn gemak het imposante gebouw binnen. Hij arriveerde warempel als eerste in de grote vergaderzaal. Na hem flitste de één na de andere deelnemer binnen. Toen iedereen aanwezig was keek hij glimlachend de kring rond. Hij zag de grauwe gezichten, de donkere wallen. Hij zag de strakke spieren en opgetrokken schouders. Meewarig schudde hij zijn hoofd en hij opende de vergadering.