# 390 Sweet revenge

Ben ik dan de enige?  Op maandagmorgen staan ze tijdens de speeltijd in groepjes samen te fulmineren over wat er zich in het weekend heeft afgespeeld. Als de leraar met de rug naar de klas staat terwijl hij iets op bord schrijft geven, ze elkaar papiertjes door. Soms belandt er een ongevraagd op mijn bank.  Ik ken inmiddels de onzin die er op geschreven staat,  verfrommel  het ding en keil het op de grond. Het bezorgt me meer dan eens  vlammende blikken, maar ik negeer ze.

In de turnles krijg ik geregeld een complimentje van de leraar. Hij vindt dat ik een goede body heb en bewondert de kracht in mijn armen. Bij het touwklimmen ben ik gegarandeerd als eerste boven. Daarom laten de anderen mij ongemoeid. Ze weten dat ze bij de minste confrontatie het onderspit delven. 

Hun aandacht en bewondering gaat naar Bart.  Ze denken allemaal dat ze superkrachten hebben op het veld, maar Bart bezit er in het kwadraat. Hij kan dan ook zijn gang gaan.  In de ploeg waar hij thuis speelt werd hij door een van de beste ploegen van het land gescout. Iedereen kijkt uit naar het sportprogramma op televisie, waarvoor hij geïnterviewd wordt. Ik kijk ook,  want ik wil weten welke onzin hij gaat uitkramen.

‘Welkom Bart, jij wordt genoemd als een van de grote beloftes , sommigen noemen je de wonderboy van de nieuwe generatie spelers.’
‘Euh, ja, zeker?’
‘Je zit momenteel in het voorlaatste jaar van de humaniora. Hoe combineer je het spelen met jouw studies? Lukt dat een beetje?’
‘Euh, voor school doe ik het strikt noodzakelijke. Het studeren interesseert mij niet. Ik weet nu al dat mijn toekomst vast ligt. Nog een jaartje uitbrommen op die banken.’
‘Van banken gesproken, naast het veld heb je nog nooit op de bank gezeten. Hoe voelt dat?’
‘Ook daar hou ik niet van banken. Nu ja, als je top bent,  stellen ze je op, dat is toch normaal.’

Ik heb genoeg gezien en gehoord en schakel het tv-toestel uit. Het lerarenkorps heeft blijkbaar ook tv gekeken. Bart krijgt het in zowat alle lessen hard te verduren. Zelf heb ik een afkeer voor de jongen. Het woord fairplay komt niet voor in zijn woordenschat. Op het veld is hij meester in het uitdelen van scheenstampen en andere vuile trucjes. Ik was al geen grote fan van deze sport, maar hij zorgt ervoor dat ik er zelfs een grondige hekel aan krijg.

De turnleraar  wil mij in het  superteam van de school, waar ook  ‘het wonder’  deel van uit maakt. Ik sla het aanbod af. Omdat wij het goed met elkaar kunnen vinden, stel ik de leraar voor om  tijdens de matchen als verslaggever op te treden en stukjes te schrijven voor de schoolkrant. Waar Bart het letterlijk op de kuiten van anderen heeft gemunt, grijp ik de kans om hem voortaan figuurlijk op papier pootje te lappen.