“Ik hou van alle vrouwen, mijn hart is veel te groot. Mijn hart is veel te groot” zong Elias terwijl hij de trap afdaalde. Bij elke trede die hij nam, dwarrelde stof op, dat vervolgens danste in de stralen van de ochtendzon die haast horizontaal door het keukenraam scheen.

“Ah, kleine. Eindelijk gemogen?” Pedro morste de helft van zijn lepel cornflakes met melk over de sportpagina’s van de weekendkrant.

“Och jong”, zuchtte zijn jongste broer hem toe, en schoof aan tafel. Ik schonk hem een tas koffie in.

“Schenk ze maar goed vol, pa” zei Pedro, de krant droog deppend, “hij zal het kunnen gebruiken.”

“Is ze nog boven? Durft ze zich niet komen voorstellen?” zei ik. Een knipoog naar Pedro ter begeleiding.

“Karel!”, suste mijn echtgenote, “laat die jongen gerust.”

“Zeg, Marie…” ik speelde mijn boterham in twee happen naar binnen, en bereide een nieuwe.

“Ze is al naar huis gevlogen, ze moest haar ouders helpen in de zaak.”

“Ah, een familie van zelfstandigen. Dan zal het vast een welopgevoed meisje zijn.”

“Het kunnen ook boeren zijn, hé ma.” Pedro vond zichzelf hilarisch. Ik maande hem aan zijn mond te houden.

“En?” vraagt Marie.

“En, wat?”

“Wel. Hoe heb je het…”

“Het regende pijpenstelen, en er stond te veel wind, ma. We zijn naar huis gewandeld.” zei Elias.

“Dus ze weet van niks?”

Elias zweeg, en dronk van zijn koffie.

“Maar jongen toch,” zuchtte Marie, “je kan maar beter meteen open kaart spelen.”

“Jij hebt gemakkelijk praten. Zou pa jou hebben binnengedaan als hij wist dat je niet kon vliegen?”

“Binnengedaan, binnengedaan. Het is al goed hé, jongen.” Ik stootte Elias’ arm aan.

“Jou vader en ik kozen elkaar om wie we vanbinnen zijn, niet om wat we kunnen.” preekte Marie. Een resem schunnige grappen dienden zich aan in mijn hoofd, maar ik besloot ze in te slikken.

“Jaja, ma, en Sinterklaas bestaat ook nog, zeker.” Elias schoof zijn stoel achteruit en liep de keuken uit, stak de tuin over en draaide de roestige sleutel in het slot van het tuinhuis.

“Is hij daar nu nog altijd mee bezig?” zei Marie.

“Ach, laat hem toch, schat.” Ik stond op en plaatste de vaat op het aanrecht, keek met toegeknepen ogen de tuin in. De ochtenddauw versierde het gras met miljoenen kristallen.  

Mijn jongste zoon kwam achterwaarts het tuinhuis uitgelopen. In zijn spoor een installatie, in de vorm van een vlinder, die hij gisteren nog op wieltjes had gemonteerd. Hij gespte het pak met drie bevestigingskoorden om zijn lichaam. Het ding woog minstens 50 kilo. Elias’ rug boog voorover onder het gewicht. Trekkend aan een touw bracht hij de vleugels in beweging. Flap. Flap. Flap. Bij elke vleugelslag boog Elias door de knieën, waarna hij zijn benen terug strekte, om momentum te creëren voor het opstijgen.

Krak. Daar vreesde ik al voor. De linkervleugel had het begeven, en bengelde als een afgebroken twijgje, waarvan de laatste vezel zich nog niet gewonnen wilde geven aan de rest van het pak.

“Hij gaat zo nog ongelukken begaan” zei zijn moeder van aan de keukentafel.

“Laat hem nu maar” zuchtte ik.