De jas die ik droeg was te koud voor de winter en te warm voor de lente. Door de felle tegenwind moest ik dwars doorheen de pedalen trappen, waardoor het zweet niettemin over mijn rug rolde. Aangekomen bij De Singel plaatste ik mijn stadsvélo in het enige vrije slot van het fietsstation. Twee studenten wandelden de loopbrug van het aangrenzende conservatorium af. De kleinste student droeg een cello op zijn rug en kon zich ternauwernood in balans houden wanneer de wind crescendo ging. Ik sloeg mijn jas over mijn schouder en zette pas richting de inkom van het concertgebouw. De maartse lucht op mijn natte rug deed me rillen.

Ik zette me naast een dame die een volledig flesje Chanel n°5 over zich had uitgegoten. Hoewel ze nog geen woord gezegd had, durfde ik er gif op innemen dat ze Franstalig was. Wie een tijdje in Antwerpen heeft gewoond, ontwikkelt daar een neus voor. Aan weerszijden van het podium stond een tuba van wel drie meter hoog en twee meter breed die, zo bleek later, louter dienst deden als decor.

De cellisten waren als eerste begonnen aan het stemmen van hun instrument. Één celliste greep mijn aandacht, om die gedurende het verdere verloop van het concert niet meer los te laten. Deze vrouw, vast Italiaans of Spaans, met kastanjebruine, golvende haren die haar strijkstok met een ongeziene elegantie bediende, deed het licht over de 35 overige musici niet enkel dimmen, maar volledig uitgaan. Bij elke noot die deze met rode lipstift geaccentueerde schoonheid aanstreek, scheen mijn stoel een rij dichter naar het podium te schuiven. Haar tonen weerklonken alleen voor mij. De zaal was leeg.

Toen het slotakkoord al een tijdje achter de rug was, en ik me – na het nuttigen van een koffie – richting mijn fiets begaf, druppelden de musici via de artiestenuitgang naar buiten. Met mijn fiets in de hand bleef ik vanop een afstand kijken naar de artiesten, die - na hun instrument in de laadruimte te hebben gelegd - op de bus stapten, die hen naar het volgende concert zou leiden. Nadat zowat alle plaatsen in de bus ingenomen waren, kwam de Spaanse schone aangelopen, haar cello op de rug. Ze kletste met een man, die de cello van haar overnam, en deze in de laadruimte legde. Ze gaf hem een papier, en wees ernaar, gaf instructies. De man knikte van ja, en stak het document in zijn binnenzak, waarna hij haar kuste. Vluchtig. Routineus. Hij liep zuchtend naar zijn wagen. Zij stapte bedrukt op de bus. Het voertuig zette zich in beweging. In tegengestelde richting fietste ik huiswaarts, langsheen de bus. Langsheen haar. Achter me hoorde ik een fietser zijn remmen dichtknijpen, waardoor het geluid van rubber op aluminium een akkoord deed opstijgen. Een akkoord dat zij op haar cello vast honderden keren heeft gespeeld zonder dat iemand ooit begreep wat ze ermee bedoelde.