Dag stampertje,

Weet je nog hoe we vroeger tijdens Sint Maarten zongen dat op 12 november de tandarts mocht komen? Ik vond dat als klein meisje al onzinnig. Alsof tandbederf in één dag optreedt. Vind je ook niet dat 15 februari een stuk aannemelijker klinkt? Gisteren gaf je me die heerlijke bonbons … Oh nee, toch niet. Hoe dan ook raak ik dat rottige lied niet meer kwijt.

Het ging per ongeluk. Roerend in mijn eerste kopje koffie opende ik vanmorgen Word om aan het werk te gaan. Ik weet dat jij het anders noemt, maar ik neem die schrijfopdrachten op SOL heel serieus. Het programma opende met het overzicht van recente bestanden en mijn oog viel meteen op de bovenste titel: Valentijnsbrief. Een brief, en ik had hem niet geschreven, dat vond ik vreemd. In mijn grenzeloze naïviteit dacht ik voor een moment dat ik iets gemist had. En of ik iets gemist heb.

Het spijt me dat ik je brief las. Ik begreep al snel dat hij niet voor mij bedoeld was, maar toen kon ik al niet meer stoppen. Je onderhoudende schrijfstijl heeft me positief verrast, daar zou je echt iets mee moeten doen. Nu ik toch aan het becommentariëren ben, heb ik wel een paar meer opmerkingen.

Lieve lellebel,

Bravo. Zoveel treffender dan krullebol. Ondanks dat ik geen krullen heb, ben ik opgelucht dat je die titel voor mij gereserveerd hebt. Stel nou dat je haar ook krullebol had genoemd, dat zou pijnlijk zijn geweest.

Weet je wel wat je met me doet? Ik ben nu zelfs achter de computer gekropen om mijn gevoelens voor jou tot uitdrukking te brengen.

Beter had je dus pen en papier gepakt, zodat ik het niet had hoeven lezen. Bovendien zijn vrouwen dol op ambachtelijk handwerk. Over handwerk gesproken, weet lellebel al van je computerhobby? Of staat dat allemaal op een wat lager pitje nu je haar hebt?

Bij elk pingeltje móet ik gelijk kijken of het een berichtje van jou is. Ik kan aan niets anders meer denken. Je maakt me helemaal wild met je stoute kattenbelletjes.

In dit geval schrijf je kattebelletjes en niet kattenbelletjes. Tenzij die stoeipoes van je letterlijk belletjes stuurt natuurlijk.

Van pure opwinding weet ik soms niet wat ik met mezelf aan moet.

En ik maar denken dat je me weer zag staan, omdat ik zoveel ben afgevallen. Hoe kon ik zo dom zijn. Dat gegeil had helemaal niets met mij te maken. Ik ‘profiteerde’ slechts van de hormonenstorm die zij losmaakte. Al die keren dat jij je Cessnaatje in mijn hangar taxiede, zat jij met je gedachten in haar garage, gore smeerlap!

Alleen nog maar de gedachte aan wat ik vanavond met je zal doen …

Overwerken zei je. Dat je het zo vervelend vond dat het niet anders kon, en dat nog wel op Valentijnsdag, die rotbaas van je. Ik zal hem meenemen in CC, hij voelt zich vast vereerd als hij leest dat hij je zo vaak een alibi heeft verschaft.

Waarom zou ik mezelf langer kwellen. Ik las nog iets over meer tijd met haar willen doorbrengen en daar kan ik je gelukkig mee van dienst zijn. Laat maar even weten waar lellebel woont, dan stuur ik je onderbroeken daarheen.

Tabee!