Ze meende het niet echt. Haar aanbod om te helpen verhuizen deed ze puur voor de vorm. Een vriendelijk gebaar dacht ze, een opmerking uit de categorie ‘gepast, maar risicoloos’. Tot Lisa antwoordde dat ze eigenlijk best wat hulp konden gebruiken. Daar ging haar vrije zaterdag. Toch kostte het haar deze keer weinig moeite om aan de nieuwe plannen te wennen.

Twee jaar kende ze ze nu. Het was meteen raak. Ze wist het toen ze naar huis reed. Peter had haar gezien. Hij had haar echt gezien. En zij zag hem, compleet in al zijn onvolledigheid, de laatste scherpe beelden voordat ze in overdrachtelijke zin haar gezichtsvermogen verloor en een voorschot nam op haar geluk. Peter wist het, Lisa wist het, zelfs haar man wist het. Waarom ingewikkeld doen als het niet te missen viel?
‘Ik heb het zo heerlijk van je te pakken’, bekende ze al vlug en hij glimlachte, maar snapte het pas toen hij het begreep, enkele maanden later. Kijken, praten en niet aankomen werd hun motto en ze bleken er verdomde goed in. Het was heus geen onverdeeld genoegen, dat vriendschapje spelen, maar de behoefte om elkaar te zien, liet zich niet wegblazen door de onvermijdelijke kater van onvervuld verlangen nadien. Of ze zich een dag wilde uitsloven om af en toe een glimp van hem op te vangen? Reken maar.

De voordeur staat op een kier. Ongemakkelijk bij het idee om zomaar bij een ander naar binnen te lopen twijfel ik of ik alsnog zal aanbellen, maar besluit uiteindelijk van niet. Terwijl ik mijn jas ophang in de hal vliegt de drukte me aan door het glas in de deur naar de woonkamer. Onbekende mensen, een onbekend programma, de onoverzichtelijkheid, chaos in mijn hoofd. Tevergeefs zoekend naar het script voor verhuizen, probeer ik mezelf over de drempel te duwen. Peter is me voor.
‘Ah, je bent er al.’ Hij ziet er gespannen uit en dat stelt me gerust. Blijkbaar ben ik niet de enige.
‘Ik ben er. Alles onder controle?’
‘Jazeker, het loopt op rolletjes.’ Ik lach. Onbegrijpend kijkt hij me aan. Blijkbaar bedoelde hij het serieus. Mijn grijns wordt nog iets breder, waarna hij er gelukkig ook de lol van inziet, al weet ik niet zeker of hij weet wat dat is.
‘Kom je mee? Lisa vroeg me haar deze schroeven te brengen, je kunt haar wel helpen in het nieuwe huis.’
‘Natuurlijk’, zeg ik en pak opgelucht mijn jas weer van de kapstok.

De Volvo is vertrokken voordat ik mijn gordel om heb. Ik vraag hem of hij haast heeft, waarna hij opsomt wat hij allemaal nog te doen heeft vandaag. Hij is nog maar goed en wel uitgesproken of we zijn er al. Hij leidt me door het huis, de trap op, naar de slaapkamer. Ik voel zijn ogen in mijn rug, of zijn het mijn billen?
‘Deze deur?’ vraag ik? Hij humt.
‘Hee, hoi’, zegt Lisa verbaasd, maar opgewekt als altijd. Ik begrijp niet waarom ze steeds zo blij is om me te zien, maar ik ben haar er dankbaar voor. Het lijkt erop dat ze is begonnen met het in elkaar zetten van de kasten. De verschillende delen staan gesorteerd langs de muur. In een hoek staan dozen, keurig opgestapeld en consequent voorzien van informatie over inhoud en bestemming. Vol bewondering merk ik op dat het er geordend uitziet.
‘Laat dat maar aan Lisa over’, zegt Peter en zo laat hij ons beiden achter met een warm gevoel en de schroeven.

Het is de eerste keer dat we zo met elkaar alleen zijn, maar zowel het gesprek als de werkzaamheden vlotten uitstekend. Geconcentreerd puzzelen we samen aan de kasten. Ik vertel haar over die keer dat mijn man en ik probeerden samen een bed in elkaar te zetten, wat een drama was dat! We lachen. Ze heeft een prachtige, gulle lach. Doorgaans vind ik vrouwen maar ingewikkelde wezens, waar ik zelden aansluiting bij vind, maar die Peter heeft het niet verkeerd bekeken.

Tevreden zetten we de laatste kast overeind en doen een stap achteruit om ons werk te bewonderen.
‘Wij zijn een geweldig team’, zegt ze en ze slaat haar arm om mijn middel. Geschrokken van dit onverwachtse gebaar draai ik me in haar richting. Weer die hartelijke, maar nu ook onderzoekende blik. Een pluk haar is ontsnapt uit haar paardenstaart en hangt voor haar gezicht. Ik kan me niet bedwingen en veeg de weerspannige lok achter haar oor. De opwinding in haar ogen resoneert in mijn lijf en als ze haar hand op mijn wang legt, word ik me er opeens van bewust hoe dichtbij ze is. Veel tijd om daarbij stil te staan, krijg ik niet, want voordat ik het weet, raken we elkaar. Ik kan er met mijn verstand niet bij hoe zoet en vochtig en onvoorstelbaar soepel ze is en geschokt realiseer ik me dat ik me afvraag hoe zacht haar andere lippen zijn. Onze handen verkennen gebieden waar geen vrouw eerder kwam. We kneden, kriebelen en knijpen, we strelen. We onderbreken het zoenen slechts zo nu en dan om even naar elkaar te kunnen kijken. Geen rits, geen knoop, geen sluiting houdt ons tegen. Ik voel haar tepels met mijn vingers, mijn tong, ze priemen in mijn borsten terwijl we zoenen. Het bed, de lakens nog in een doos, wat maakt het uit.

Gestommel op de trap. Te snel, te onbelangrijk. ‘Oh, zijn jullie al begonnen met uitpakken?’