Aangepaste versie

Op een regenachtige ochtend gaat Gwen de deur uit naar school en merkt dat de grijze Ford Ka niet op slot is.
Hm, wat gek, denkt ze.
Peinzend stapt ze in. Wanneer ze haar veiligheidsriem vast doet, klinkt een mannenstem van de achterbank.
‘Eén geluid en je bent er geweest.’
Ze voelt dat een voorwerp hard tegen haar rechterschouder wordt geduwd.
Ze verstijft van schrik.
’Rij weg, en doe net als anders. Rechts af dus.’
Gwen start de auto. Haar hoofd is leeg, ze kan niet nadenken.
Wat moet ze doen? Eerst doen wat hij zegt. Blijven leven.

Ze rijdt haar vaste route door de Hoofdstraat en gaat aan het eind linksaf.
‘Rij eens sneller, dit is geen begrafenisstoet.’ Nog niet, denkt Gwen en ze duwt het gaspedaal verder in. Waar zou hij naar toe willen?
‘Als je bij de school bent, rij je door, en je slaat na het fietsenhok rechtsaf.’ Ineens komt zijn stem haar bekend voor. Wie is het?

Bij school fietsen collega’s Jan en Maarten. Jan steekt zijn hand op en kijkt haar met grote ogen na. Logisch, ze parkeert altijd op dezelfde plek.
Aan het eind van de weg, na het fietsenhok, slaat ze rechtsaf. Wat nu?
‘Hier links af,’ zegt hij even later bij de ingang van het Sparrenbos. Ze rijdt het bos in. Ze kent de weg, hier gaat ze vaak ’s zomers met de klas naar toe.
Alles is nat en grijs.
‘Hier rechts en daarna meteen links.’
Daar eindigt de smalle modderweg. Ze remt, zet de auto uit.

‘Uitstappen,’ zegt de man.
Ze maakt de riem los en stapt uit. Ze rilt. De man is er al uit. Hij heeft een bivakmuts op en gebaart met zijn wapen dat ze het smalle pad in moet gaan. Daarachter is een speelplek. Er is niemand op dit vroege uur. Het regent nog steeds.
Als ze er zijn, moet ze gaan zitten. Hij haalt een dun touw tevoorschijn en bindt haar vast aan de betonnen bank. Au, die knopen zijn strak.
Hij staat op. Dan ziet ze achter hem Jan en Maarten langzaam dichterbij komen. Ze dwingt haar ogen naar de man. Houd hem aan de praat!
‘W-w-wat wil je van me?’
‘Weet je dat niet, stomme muts,’ snauwt hij.
‘I-ik heb geen idee, wie ben je?’
‘Nu mag jij hier een poosje zitten zonder eten en drinken. Ik ben benieuwd, hoe leuk jij dat vindt. Hij heeft zijn wapen neergelegd en haalt een smerige doek uit zijn broekzak. Hij propt hem in haar mond. Ze stikt bijna. Kan niets meer uitbrengen dan wat gegrom. De stank van de doek maakt haar misselijk.
‘Je bent echt stom, he? Weet je niet meer, dat ik hier een middag heb gezeten, helemaal alleen? En waarom? Omdat je me was vergeten! Dat noemt zich kleuterjuf. Dus dit is precies de goede plek voor jou. Hier komt voorlopig niemand.’
Een vage herinnering. O, ja! Derk Bos, weet ze nu.
Als hij achteruit stapt, grijpen vier handen hem beet en drukken hem tegen de grond.
Zijn bivakmuts wordt weggetrokken. Het wapen uit zijn buurt geschopt.
Maarten snijdt haar touwen los. Ze wrijft haar polsen.
De prop gaat uit haar mond, ze ademt in en uit.
‘Derk. Derk Bos,’ zegt ze schor.
‘Zo heet hij.’

Het was vroeger zo’n leuk jochie, denkt ze met weemoed.

--------------

Gwen is een lieve, zorgzame vrouw, die niet zoveel beleeft.
Bijna vierenvijftig, gelukkig getrouwd. Ze staat met veel plezier voor de klas. De kleuters zijn alles voor haar. En zij is alles voor haar kleuters.
Hobby’s? Lezen, tuinieren en haar kleinkind knuffelen.
Gwen houdt niet van verrassingen. Die maken haar onrustig.
Wie zou het in zijn hoofd halen om met dat lieve mens te sollen? Haar van haar apropos te brengen? Haar af te matten, een pak slaag te geven? Haar in een gênante situatie te brengen?
Toch gebeurt er iets, waardoor Gwens leven voorgoed verandert.

Op een regenachtige ochtend gaat Gwen de deur uit naar haar werk en merkt dat de grijze Ford Ka niet op slot is.
Hm, wat gek, denkt ze.
Peinzend stapt ze in. Wanneer ze haar veiligheidsriem vast doet, klinkt een mannenstem van de achterbank.
‘Eén geluid en je bent er geweest.’
Ze voelt dat een voorwerp hard tegen haar rechterschouder wordt geduwd.
Ze verstijft van schrik. ’Rij weg, en doe net als anders. Rechtsaf dus.’
Gwen start de auto. Ze doet automatisch wat hij zegt. Haar hoofd is leeg, ze kan niet nadenken.
Is dat haar hart, dat zo bonst? Wat moet ze doen? Eerst doen wat hij zegt. Blijven leven.
Ze rijdt haar vaste route door de Hoofdstraat en gaat aan het eind linksaf.
‘Rij eens sneller, dit is geen begrafenisstoet.’ Nog niet, denkt Gwen en ze duwt het gaspedaal verder in. Waar zou hij naar toe willen?
‘Als je bij de school bent, rij je door, en je slaat na het fietsenhok rechtsaf.’ Ineens komt zijn stem haar bekend voor. Wie is het?

Bij school fietsen collega’s Jan en Maarten. Jan steekt zijn hand op en kijkt haar met grote ogen na. Logisch, ze parkeert altijd op dezelfde plek.
Aan het eind van de weg, na het fietsenhok, slaat ze rechtsaf. Wat nu?
‘Hier links af,’ zegt hij even later bij de ingang van het Sparrenbos. Ze rijdt het bos in. Ze kent de weg, hier gaat ze vaak ’s zomers met de klas naar toe.
Alles is nat en grijs.
‘Hier rechts en daarna meteen links.’
Daar eindigt de smalle modderweg. Ze remt, zet de auto uit.
‘Uitstappen,’ zegt de man.

De druk van het pistool is even wat minder. Zou ze het wagen? Haar instappers zijn niet bepaald handig om hard weg te rennen op de modderige paden.
Ze maakt de riem los en stapt uit. Ze rilt. De man is er al uit. Hij heeft een bivakmuts op en gebaart met zijn wapen dat ze het smalle pad in moet gaan. Daarachter is een speelplek. Wat wil hij daar? Er is niemand op dit vroege uur.
Het regent nog steeds.
Waar is haar telefoon? Nog in de tas in de auto.

Als ze er zijn, moet ze gaan zitten. Hij haalt een dun touw tevoorschijn en bindt haar vast aan de betonnen bank. Au, die knopen zijn strak.
Hij staat op. Dan ziet ze achter hem Jan en Maarten verschijnen. Ze lopen langzaam dichterbij. Ze dwingt haar ogen naar de man. Houd hem aan de praat!
‘W-w-wat wil je van me?’
‘Weet je dat niet, stomme muts,’ snauwt hij.
‘I-ik heb geen idee, wie ben je?’

‘Nu mag jij hier een poosje zitten zonder eten en drinken. Ik ben benieuwd, hoe leuk jij dat vindt. Hij heeft zijn wapen neergelegd en haalt een smerige doek uit zijn broekzak. Hij propt hem in haar mond. Ze stikt bijna. Kan niets meer uitbrengen dan wat gegrom. De stank van de doek maakt haar misselijk.
‘Je bent echt stom, hè? Weet je niet meer, dat ik hier een middag heb gezeten, helemaal alleen? En waarom? Omdat je me was vergeten! Dat noemt zich kleuterjuf. Dus dit is precies de goede plek voor jou. Hier komt voorlopig niemand.’
Haar hoofd ontploft, ze wil lucht! Een vage herinnering. O, ja! Derk Bos, zo heet hij, weet ze nu.

Als hij wegloopt, grijpen vier handen hem beet en drukken hem tegen de grond.
Zijn bivakmuts wordt weggetrokken. Het wapen uit zijn buurt geschopt.
Maarten snijdt haar touwen los. Ze wrijft haar polsen.
De prop gaat uit haar mond, ze ademt in en uit.
‘Derk. Derk Bos,’ zegt ze schor.
‘Zo heet hij.’

Het zeil steekt af tegen het blauw.
Gwen geniet van de stilte op het water, terwijl ze het roer losjes met haar rechterhand beweegt.
Haar man komt uit de kajuit met een fles bubbels en twee glazen.
Ze hoort kieviten, ruisend riet en de golfslag tegen de boot.
De kurk knalt, glazen worden gevuld.
‘Dit hadden we veel eerder moeten doen,’ zegt Gwen.
‘Zo’n sabbatical year is fantastisch.’