#386 mensenkennis
Ik zou naar de bios gaan met Daan, ik ging meteen uit mijn werk door daarom ik was veel te vroeg. Maar het restaurant op de hoek heeft een leuke bar, dus dat vond ik niet erg. Op het moment dat ik een tweede biertje bestelde kwam er een man binnen lopen. We maken oogcontact, wat net te lang was naar mijn zin. Normaal geef ik een soort knikje ter erkenning en groet bij oogcontact, maar nu niet, ik wilde hem op afstand houden.
Hij liep naar de bar en de barman zette een muntthee voor hem neer. ‘Whisky, ’ bromde hij kortaf tegen hem. De barman knikte en schonk hem een glas. Zonder wat te zeggen nam hij beide mee naar een tafel in de hoek.
Ik bleef hem gebiologeerd in de gaten houden, bij gebrek aan ander vermaak maar vooral door de lege blik in zijn ogen waarmee hij naar buiten staarde. Op een gegeven moment schudde hij, en ik bedoel letterlijk als een hond die water afschud. Achteraf denk ik dat het een gedachte was die hij weg schudde maar toen dacht ik: wat een mafkees.
Hij sloeg de whisky achterover nam een slok thee en liep weer naar de bar. Ik voelde de spanning in mijn buik oplopen. Iets in zijn houding en blik, ik kon mijn vinger er niet opleggen. Hij zette het lege glas op de bar en wenkte de barman, zonder woorden werd deze weer gevuld. Met beide handen op de bar leunend bleef hij daar staan, met het hoofd tussen zijn armen naar de grond starend.
Met een diepe zucht kwam hij plotseling omhoog en staarde mij aan. Ik kan moeilijk beschrijven wat ik zag, zijn blik veranderde terwijl hij me aan keek; van verdrietig, verbaasd, krankzinnig, boos en toen weer dezelfde leegte als eerder. Het hele spectrum van emoties kwam voorbij, op blijdschap na. Ik werd er eng van en liet me ongemerkt van de barkruk glijden, om op alles voorbereid te zijn.
En alsof hij ineens doorhad dat hij naar me keek, gaf hij een voorzichtige glimlach en liep met zijn whisky terug naar de hoek.
De barman, die dit had gadegeslagen, tikte me geruststellend op mijn hand en zei: ‘Dat is de baas, heeft vanmorgen te horen gekregen dat hij terminaal ziek is en komt net terug van zijn ex om het haar en hun kinderen te vertellen.’
Hoi Anton, wat een…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Hoi Anton, wat een aangrijpend verhaal. Mooi verteld. Het komt volgens mij nog beter over als je het in de tegenwoordige tijd zet.
Ik zou naar de bios gaan met Daan, ik ging meteen uit mijn werk door daarom ik was veel te vroeg. Maar het restaurant op de hoek heeft een leuke bar, dus dat vond ik niet erg. --> Deze introductie is wat langdradig naar mijn smaak en voegt voor mij niets toe. Misschien:
Aan de bar van het restaurant op de hoek heb ik afgesproken met op mijn vriend Daan. Ik ben vroeg. Op het moment dat ...
nam hij beide mee ---> beiden.
https://onzetaal.nl/taaladvies/beide-beiden
Ha Anton, mooi beschreven…
Lid sinds
3 jaar 10 maandenRol
Ha Anton, mooi beschreven. Zoals de Engelsen zeggen: never judge a book by its cover.
Beide is volgens mij wel goed, het zijn eerdergenoemde voorwerpen. Met plezier gelezen.
Hoi Anton, Inhoudelijk is…
Lid sinds
4 jaar 5 maandenRol
Hoi Anton,
Inhoudelijk is het verhaal prima en ook en qua observaties die je personage maakt. Het verhaal is interessant en het einde ontroerend. Maar de manier waarop je die observaties uitschrijft, is nog wel wat traag. Je zou dit kunnen verhelpen door eens goed naar je regieaanwijzingen te kijken .
Regieaanwijzingen zijn de (werk)woorden die aangeven wat een personage denkt of doet. Als je regieaanwijzingen goed gebruikt, lees je door een ander woord te kiezen de tekst meteen heel anders. Dat komt omdat de woorden die je als regieaanwijzing gebruikt altijd een bepaalde intensiteit meegeven.
Je kan bijvoorbeeld schrijven : "Dat is niet waar," zei ik. of: Dat is niet waar," schreeuwde ik.
Zowel 'zei' als 'schreeuwde' zijn regieaanwijzingen. 'Zei' gaat uit van een neutrale toon, schrijf je 'schreeuw' dan weet je dat de gemoederen al wat hoger oplopen.
Je gebruikt zo nu en dan een neutraal woord waardoor je de sfeer wat minder schept: Ik voelde de spanning in mijn buik oplopen.
Een spanning in de buik kan oplopen en dat zegt op zich wel iets. Maar 'ik voel' is zo algemeen en breed dat de rest van de zin daar een beetje bij verbleekt.
Je kan dan beter iets schrijven als : mijn buik tintelde/ borrelde ongemakkelijk.
Ik kan moeilijk beschrijven... is nog zo'n voorbeeld. 'kan' is in dit geval de vertrager. Die laat ik open, zodat je daar zelf nog mee kan oefenen.
Je hebt een mooi verhaal geschreven waar je nog net iets meer uit zou kunnen halen. Maar ik heb het wel met plezier gelezen!
Groet,
Nadine
Fief, dank voor je reactie…
Lid sinds
2 jaar 10 maandenRol
Fief,
dank voor je reactie en tip voor het rechttrekken van het begin, ik kreeg deze niet lekker lopend. Tegenwoordige tijd zag ik meermaals voorbij komen bij andere inzendingen en feedback. Zelf dan geen seconde aan gedacht om te gebruiken, ik zet hem in mijn aantekeningen en misschien herschrijf ik hem nog.
MF, dank voor het lezen.
Nadine,
bedankt voor je uitgebreide feedback met tips. regieaanwijzingen, weer wat nieuws voor me om in te verdiepen, samen met het schrijven van dialoog waar ik ook nog veel te winnen heb kan ik dit mooi bundelen.
A.
Mooi verhaal. Net als Fief…
Lid sinds
10 jaar 6 maandenRol
Mooi verhaal. Net als Fief vroeg ik me af of o.t.t. het geheel nog pakkender zou kunnen maken
Het is duidelijk dat je hp…
Lid sinds
3 jaar 1 maandRol
Het is duidelijk dat je hp zich helemaal niet op zijn gemak voelt bij deze man. Ondanks dat ik dat ongemak zelf niet zo sterk voel, maakt het me nieuwsgierig naar wat er aan de hand is. Daardoor lees ik het verhaal gemakkelijk uit, ook al gebeurt er verder eigenlijk niet zo heel veel. Goed gedaan.
Ik denk dat je het begin beter kunt maken door met het spannendste te beginnen. Het feit dat je hp te vroeg is voor de bios trekt me niet echt in het verhaal. Wat als je nu eens met het oogcontact begint?