Wow, wat een prachtig slot! De opbouw naar dat slot is geweldig gedaan, ik snapte het pas bij de een-na-laatste zin. Mooi verhaal Hadeke. Graag gelezen.

Hadeke: spannend, meeslepend, origineel en ontroerend. Ik kan zo nog een tijdje doorgaan om superlatieven te bedenken maar je zal nu wel begrepen hebben dat je hier een meesterlijk tekstje hebt afgeleverd.

Hoi Hadeke  ik heb genoten van je verhaal en ben benieuwd naar het vervolg. Een verdeling in alinea's zou het wellicht nog beter leesbaar maken.

Ik vroeg me af ventilatoren niet juist de warme lucht opstuwen.

lijkt ze te te zeggen. --> een te te veel

@ Fief, ik heb een donkerbruin vermoeden dat in een zaak als deze de ventilatoren aan het plafond hangen tussen de TL-lampen.

Gi, die had ik ook in gedachten.

Wat een mooi verhaal, Hadeke.
Ik heb alleen één puntje:

Ik vergeet de somberte, de frustratie waarmee ik dit restaurant binnenstapte. Drie weken lang al op zoek naar mijn biologische moeder, maar ieder spoor loopt dood. Maar hier, tegenover haar voel ik me thuis.

Dit komt allemaal wat snel en abrupt; een race naar de clou. Het zou mooier zijn als je door het verhaal heen wat broodkruimels strooit: geef in het begin aan dat je baalt, laat verderop doorschemeren dat dit komt door een mislukte zoekactie, en voor de clou dat de zoekactie betrekking heeft op de biologische moeder.

• 'Sorry?' vraag ik. > Misschien is de toevoeging vraag ik niet echt nodig.

Graag gelezen.

Hoi Hadeke,

Wat een prachtig verhaal! Het hele verhaal is mooi in opbouw en de beschrijvingen zijn klein, maar veelzeggend. Juist door die vele kleine details komt het slot zo mooi tot zijn recht! Het is overduidelijk zodra het kwartje valt, zonder er te dik bovenop te liggen tijdens het lezen. 

Een extra compliment voor je eerste paar zinnen. Die show don't tell is zeer mooi gevonden!

Tropische lucht en TL-buizen. Je weet dan dat je ergens in een warm land in een eenvoudig restaurant of cafeetje zit. Een hele logische optelsom, maar je moet er maar op komen om het ook zo op te schrijven. 

Heel goed geschreven!

Groet, 

Nadine

Hallo Hadeke, prachtige beschrijvingen met veel details, ik zie de scene zo voor mij. Die biologische moeder kwam voor mij een beetje uit de lucht gevallen, maar ik veronderstel dat je beperkt werd door die vierhonderd woorden. Dit verhaal zou je goed kunnen uitdiepen tot een langer (suggestie: verhaal van de maand).

Ha Hadeke, ik heb genoten van je verhaal. Ik las aanvankelijk over je 'broodkruimels' heen, want ja, ik wist nog niet dat je hp op zoek was naar haar/zijn moeder. Bij herlezing begreep ik pas al die overeenkomsten tussen je hp en de oudere vrouw. Mooi gedaan. Met genoegen gelezen.

Mooi hoe de kruimels aan het eind als puzzelstukjes in elkaar vallen, erg mooi en sfeervol verhaal.

Hoi Hadeke,

ik had bij de beschrijving van de vingers/knokkels wel al in de gaten waar je naar toe wilde, en mijn vermoeden werd bevestigd. Op een mooie manier beschreven, het bouwt op naar de conclusie, maar ik sluit me aan bij een voorganger, het einde was wat abrupt. 

Wat mij betreft zou het einde zo voldoende zijn:

Ook ik neem een hap. Ze kijkt. Haar ogen stralen.
Ik vergeet de somberte, de frustratie waarmee ik dit restaurant binnenstapte. Drie weken lang geen resultaat, ik was klaar om het op te geven. Maar hier, hier voel ik me thuis. 
'Mi hijo,' hoor ik haar fluisteren.
'Sorry?' vraag ik.

Schitterend verhaal Hadeke. Hier moeten hogere machten in het spel zijn geweest. Je hp was actief op zoek naar zijn biologische moeder, maar zijn moeder was dat niet. Zij wist meteen dat haar zoon tegenover haar zat. Het moederinstinct is te weinig voor een logische verklaring, want zij toont zich niet verbaasd en verrast. Het was haar met zekerheid geopenbaard, dat ze op die dag haar zoon zou ontmoeten. Haar leven lang heeft ze vast dagelijks in de Maria-kapel gebeden en kaarsen verstookt. Maria van Altijd Durende Bijstand heeft haar geholpen.
Ik denk dat ik maar weer eens gelovig moet worden.

Ook zou ik best graag willen zien welke acrobatische toeren jij uithaalt, door met handen en voeten aan te geven een hapje te willen eten.

Me gusto mucho 

Mooi, al ben ik het er wel mee eens dat het slot een beetje in your face is. Zo van, voor de geestelijk wat minder begaafde lezer leggen we het nog even uit.

Ik vind het beeld van de armen uitslaan als een moederkloek ook heel sterk. Het past ook in het stereotype plaatje van de moeder die wil voeden. Excuses voor deze heerlijk foute zin.

Prachtig!