Versie I: 

‘Koffie?’

‘nee, vanavond niet, doe maar thee.’ ‘Moet je ze zien, als of er niks aan de hand is.’

‘Wat zeg je? De waterkoker maakt teveel lawaai dus ik versta er geen zak van, dat weet je toch?!’

‘Laat maar…’

‘Wat?’

‘Ja, schiet nou maar op, het is bijna afgelopen.’

‘Welke smaak?’

‘Wat?!’

‘Thee!’

‘Earl Grey!’

‘Hier, zelf de zak erin doen, wat zei je nou?’

‘Ja kijk dan, dit was vandaag, in Antwerpen.’

‘Zo, ziet er ouderwets uit.’

‘Ja, mooi verhaal, daar alles open dus hoppa laten we maar lekker gaan, en dan hier weer iedereen besmetten.’

‘Dat hoeft toch niet.’

 ‘Wat bedoel je?’

‘Nou, misschien wordt er niemand besmet.’

‘Misschien niet misschien wel, daar gaat het niet om, gewoon even wachten. Dennis zei ook      al dat hij wilde gaan, het is dat de kleine ziek is. Ik zei; kom op man. Die maatregelen zijn er niet voor niets, en dan ga je daarheen, waarom het risico nemen?’

‘Is Roel ziek joh, wat heeft hij?’

 ‘Iets van overgeven of zo, beetje koorts.’

‘Ach wat erg, ze hebben het ook niet makkelijk met die kinderen van ze, constant is er wat.’

 ‘Hier kijk, fokking niet normaal, kijk ze proppen joh.’

‘Ze hadden hier gewoon ook alles open moeten gooien! Daar komt dit door.’

‘Ja natuurlijk, echter hebben ze dat niet gedaan. Moeten we toch niet lekker daar die Belgen gaan besmetten en meenemen naar huis?’

‘Nou, die zijn er echt niet rauwig om hoor, die lopen binnen daar.’

‘Ja precies, ze hadden het hier ook moeten open gooien, ben ik met je eens, dat geld kunnen die gasten hier ook goed gebruiken, maar dat hebben we niet gedaan, dus wacht gewoon, egoïsten…’

‘Tja, waarom daar wel hé?!’

‘Hier, kijk dan, kijk dan!, allemachtig!’

‘Ja ik snap het niet hoor, als het daar kan, dan kan het hier ook.’

‘Joh, ga jij lekker de regering in en beleid maken, risico op je nemen dat er talloze dooie zullen vallen, dat ken jij makkelijk zeggen, dan gaan er maar een paar dood, maar dat kennen zij niet!’

‘Jezus Fred, moet je niet tegen mij beginnen.’

‘Ach mens… geen koekies?’

Versie II:

 

Connie loopt terug de woonkamer in, ze heeft net haar zoon uitgezwaaid die was blijven eten.

‘Koffie?’ Vraagt ze aan Fred de stiefvader van Jorrit, terwijl ze even blijft staan kijken wat zich op de tv afspeelt.

‘Nee, vanavond niet, doe maar thee.’

Fred zet de tv op het 2000uur journaal.

‘Jor weer naar Utrecht?’

Connie lijkt uit gedachten te schieten en kijkt Fred aan. ‘Ja, hij pakt de trein van tien voor half.’

Fred kijkt haar onderzoekend aan. ‘Hij had best nog wel even gedag mogen zeggen.’

Alsof ze zich betrapt voelde recht Connie haar rug en trekt haar rok goed.

‘Je kent hem toch Fred?! Het is een gevoelige jongen.’

‘Con, hij is 22… ‘

‘Je weet toch hoe hij over zijn vader denkt Fred, ’ Onderbreekt ze hem. ‘er is zoveel gebeurd.’

‘Con, hij vraagt het mij hier hé? Als je me mening vraagt krijg je die. Ja, z’n pa heeft echt veel verpest maar hij kan hem niet als excuus blijven gebruiken, er zit een verjaringstermijn op je ouders de schuld geven, op ’n gegeven moment moet je dat loslaten en doorgaan!’

‘Jij altijd met je mening.’ Connie loopt geïrriteerd naar de keuken.

‘Je weet dat ik gelijk heb lief, ’ Zegt hij op een begripvolle toon.

‘hij heeft veel in zijn mars, dit blokkeert hem onnodig.’

 

Fred richt zijn aandacht weer naar de tv en ziet een item over Antwerpen van eerder vandaag.

‘Moet je ze zien, als of er niks aan de hand is!’ Hoofdschuddend zit hij voorover naar de tv gebogen.

‘Wat zeg je? De waterkoker maakt teveel lawaai dus ik versta er niks van, dat weet je toch?!’ Roept Connie uit de keuken.

‘Laat maar…’ met een wegwuif gebaar steekt Fred zijn hoofd meer richting de tv om beter te kunnen verstaan wat er wordt gezegd.

‘Wat?’ Connie steekt haar hoofd uit de keuken en kijkt vragend beurtelings van Fred naar de tv.

‘Ja, schiet nou maar op het is bijna afgelopen.’ Zegt Fred kortaf omdat hij wil horen wat er gezegd word.

‘Welke smaak?’

‘Wat?!’ Met een vragende uitdrukking op z’n gezicht gaat Fred rechtop zitten en kijkt nu op zijn beurt van de keuken naar de tv.

‘Thee!’ roept Connie nu kortaf terug.

‘Earl Grey!’ Roept Fred nu begrijpend wat de vraag was of achteraf toch verstaan had.

‘Hier, zakje zit er al in, wat zei je nou?’ Connie zet twee koppen op tafel en gaat naast hem zitten

‘Ja kijk dan, dit was vandaag, in Antwerpen.’

‘Zo, ziet er ouderwets uit.’ Zegt Connie, niet onder de indruk zijnde van de mensen massa die wordt getoond.

‘Ja, mooi verhaal, daar alles open dus hoppa laten we maar lekker gaan, en dan hier weer iedereen besmetten.’

‘Dat hoeft toch niet.’

‘Wat bedoel je?’

‘Nou, misschien wordt er niemand besmet. Laat die mensen lekker.’ Zegt Connie met meer aandacht voor haar thee dan de tv, ze haalt haar zakje uit haar kopje. Op het labeltje lezend; ‘Waar zou je het liefste willen zijn?’

‘Misschien niet misschien wel, daar gaat het niet om, gewoon even wachten. Dennis zei ook      al dat hij wilde gaan, het is dat de kleine ziek is. Ik zei; kom op man. Die maatregelen zijn er niet voor niets, en dan ga je daarheen, waarom het risico nemen?’

‘Is Roel ziek joh, wat heeft hij?’

‘Iets van overgeven of zo, beetje koorts. Net z’n moeder.‘

‘Ach wat erg, ze hebben het ook niet makkelijk, constant is er wat.’ Zegt Connie terwijl ze twijfelt om de vraag van haar zakje aan Fred te stellen.

‘ja hypochondrie, maar niet die prik halen want dan wordt je gevolgd!’

met een vinger draait hij langs zijn hoofd en trekt schele ogen en met de andere hand probeert hij een antenne na te doen.

‘Heeft zij wel zes prikken nodig voor al die stemmingswisselingen van haar.’ Zegt Connie.

Zijn hoofd achter in de nek gooiend ontsnapt er een luide; ‘Ha!’ van plezier bij Fred, zeer verrast door de komisch valse opmerking van zijn vrouw over zijn schoonzus kijkt hij haar aan.

Connie kijkt met een slinkse glimlach terug en richt haar blik weer tot de tv.

‘Hier kijk, fokking niet normaal, kijk ze proppen joh.’ Met z’n hand gebarend naar de tv alsof zijn opmerking misschien door Connie over iets anders geïnterpreteerd zou kunnen worden, laat Fred zich achterover vallen in de bank, alsof hij het opgeeft.

 

‘Ze hadden hier gewoon ook alles open moeten gooien! Daar komt dit toch gewoon door.’ Connie kijkt over haar kopje terwijl ze een slok neemt.

‘Ja natuurlijk, maar dat hebben ze dat niet gedaan.’

‘Nou, die winkeliers zijn er echt niet rouwig om hoor, die lopen daar binnen.’ Zegt Connie het geldgebaar makend met haar vingers.

‘Ja precies, we hadden het hier ook moeten open gooien, ben ik met je eens, dat geld kunnen die gasten hier ook goed gebruiken, maar dat hebben we niet gedaan, dus wacht gewoon even,  egoïsten…’

‘Tja, waarom daar wel hé?!’

‘Hier, kijk dan, kijk dan! allemachtig!’ Fred ziet de terrassen vol en mensen op elkaars lip zitten.

 

Een ander onderwerp start en Fred trekt een smerig gezicht als hij een slok neemt.

‘Zit dat zakje er nog in?!’

Verbaasd en met een beschuldigende blik naar Connie haalt Fred het zakje uit de thee, wat nu net zo bruin is als koffie.

Connie kijkt hem aan met een blik van, jouw thee, niet de mijne.

‘Geen koekies?’ Fred zijn teleurstelling lijkt compleet.

‘Waar zou jij het liefste willen zijn?’ Zegt Connie terwijl ze het labeltje omhoog houdt en Fred met een glimlach uitdagend aankijkt.