#385 Troosteten

Hoi Maria, je beschrijft de mistroostigheid goed in je verhaal. Ik voel de kou en de neerslachtigheid, maar verder gebeurt er niet veel. De vragen en antwoorden zijn voorspelbaar. Misschien had je daar iets anders mee kunnen doen.
Het stukje over het jongetje had voor mij niet gehoeven. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het in en in triest dat het is gebeurd, maar het valt hier uit de toon en heeft niets met de opdracht te maken.

Troost-eten ---> volgens mij hoort het aan elkaar geschreven te worden.

Hallo Maria, ik houd wel van deze neerslachtige sfeer. Op maandag winkelend publiek gaan interviewen is natuurlijk geen goed idee, alles zit dicht op maandag. Morgen gaat het vast beter. :)

Verder vind ik het geloofwaardig.

GG!

Ik ben het eens met Fief. Toch GG! 

Bedankt, Fief. Ik heb de tekst wat aangepast. Als ik troosteten aan elkaar schrijf, komen er rode stippen onder. Toch maar gedaan. Over de interviews: verrassender lukt me even niet.
Dank je Taco! Het was niet moeilijk om die naargeestige sfeer te beschrijven, ik hoefde maar uit het raam te kijken. Morgen hopelijk weer zon!
Tony, fijn dat je het (toch) graag las.

Hoi Maria,

De sfeer van de lockdowns voel ik wel in je verhaal, vooral de leegte. Antwoorden zijn inderdaad wel wat voorspelbaar. Maar zit me ook af te vragen of als je zelf al die lockdowndepressie voelt je echt originele antwoorden zou geven, wanneer je een microfoon onder je neus geduwd krijgt. Dus misschien wel realistisch in dat kader.

Wel twee aanmerkingen; 'De mist hangt koud tussen de gevels', vond ik wat lastig voor te stellen omdat mist natuurlijk niet echt naar een temperatuur verwijst.

De laatste alinea kun je overwegen weg te laten, lijkt niet heel veel toe te voegen aan het verhaal. En is eigenlijk een opsomming (maar dit is uiteraard persoonlijk).

Ik sluit mij aan bij de woorden van Fief.
Goedgeschreven, maar er mag wel iets in gebeuren.

• rot weer = rotweer

Hallo Maria

Ik vind je intro mooi en veelbelovend, de tekst is vlot geschreven maar er gebeurt niet zoveel. Je doet interviews met mensen, met nogal voorspelbare vragen, en niet volledig consequent: de man zegt dat hij baalt en de conclusie van de journaliste is 'je kan in Vlaanderen gaan winkelen'... en dus maak je wel gebruik van dialoog, maar ze blijven wat vlak en dat is jammer.

Je had wat actie en wat meer sfeer kunnen inbrengen, de man, de vrouw beschrijven, je handen hadden kunnen verkleumen,... Er zit een zekere sfeer in, maar ik denk dat je het nog wat straffer had kunnen maken.

Dank in elk geval voor je verhaal.

Johanna

Virtuoso, Musonius, dank voor jullie reactie.
Johanna, bedankt voor de feedback. 
Er gebeurde niet zoveel, dat klopt. Ook was het geheel wat vlak, dat realiseer ik me nu.
Verder denk ik dat ik toch wel aardig aandacht heb besteed aan de zintuigen, wat ook een onderdeel van de opdracht was.

Je moet een kant kiezen denk ik. De interviews veel nietszeggender maken, of er een doorlopend lijntje in verstoppen. Nog mooier is als de interviewer verandert door wat ze hoort van de geïnterviewden. De croissants zijn troostvoedsel, maar onduidelijk blijft waarom die troost nodig is.

Sakura, dankjewel voor je reactie en je tips. Ik heb een deel van mijn verhaal veranderd. Maar dat was juist het deel waar ik zelf emotioneel over was, vandaar dat de rest te tam was. Ik kan beter niet gaan schrijven als ik te veel in mijn emoties zit. Weer wat geleerd! Je hebt gelijk, dat het nu niet (meer) duidelijk is waar dat troostvoedsel voor nodig is.