Ahhh, wat mooi beschreven, Anton. Zo'n stoere militair, die door de knieën gaat. Asta had door dat je HP troost nodig had, daar ben ik van overtuigd. Graag gelezen. (achter -eerste keer- nog -is-?)

Hoi Anton, ruwe bolster blanke pit. Bijzonder wat een huisdier bij mensen teweeg kunnen brengen. Mooi verhaal, graag gelezen. Als het autobiografisch is, dan ook jij veel sterkte gewenst. 

Wat betreft de tekst zelf, je maakt een aantal lange zinnen waarin je veel informatie wilt stoppen. Als je zoveel komma's nodig hebt om de zin leesbaar te maken, kun je de zinnen beter verdelen in een paar kortere of zo schrijven dat je ze niet nodig hebt.

‘Wilt u wat drinken, koffie of thee?’.  ---> de punt hoeft niet meer. 

‘Wil jij haar vasthouden?’ ik bedank ...   ---> hier mist een hoofdletter

Ik slik mijn trots weg en til Asta huilend terug de woonkamer in, en op mijn schoot valt ze in slaap, om na de tweede prik niet meer wakker te worden.  ---> Deze zin kun je beter in twee zinnen schrijven. 
Ik slik mijn trots weg en til Asta huilend terug de woonkamer in. Op mijn schoot valt ze in slaap, om na de tweede prik niet meer wakker te worden.

Er zijn verschillende websites waarop je informatie kunt vinden over grammatica. Persoonlijk vind ik de site van Onze Taal erg nuttig. Misschien heb je er iets aan.

https://onzetaal.nl/taaladvies/komma-algemene-regels

https://onzetaal.nl/taaladvies/aanhalingstekens-en-leestekens

Tja, dit hoort ook bij de relatie met een huisdier. Leuk geschetst. Er is nog veel mogelijk met de militair en de gevoelens die hier bij komen kijken dat je in de grondverf laat. Toch mooi. Het kommageneuzel laat ik aan fief.

Mooi Anton. Het bracht mij terug naar een paar jaar geleden toen ik mijn hondje heb laten inslapen. Jouw beschrijving maakte mij ook emotioneel.

Dank en GG!

.

Triest, aangrijpend, maar mooi verhaal. Fijne personages, mooi opgebouwd.

Wat taalgebruik/schrijfstijl betreft: dat kan wel wat polijst gebruiken.
Deze alinea bijvoorbeeld:

Mijn moeder komt aangelopen en ze begroet de dierenarts terwijl zij haar jas ophangt. Zacht hoor ik ze praten terwijl ik wegloop om het naderend onheil zo onbewogen mogelijk het hoofd te bieden.

Hier staat twee keer 'terwijl' in. Probeer woordherhalingen zo veel mogelijk te vermijden. Daarbij lijkt mij begroeten en jas ophangen iets dat niet tegelijkertijd, maar na elkaar geschiedt. Ik zou de zin herformuleren als:

Mijn moeder komt aanlopen, begroet de dierenarts en hangt haar jas op.

Graag gelezen.

Mooi verhaal. De harde militair die worstelt met zijn emoties vind ik een interessant vertrekpunt. Je legt het er wel vrij dik op vind ik. Misschien dat het met iets minder juist wel meer zou overkomen. Nog een paar kleine puntjes:

Geduldig luistert de dierenarts, zeg maar Yvonne, naar mijn moeder.

Is 'zeg maar Yvonne' een citaat? Ik raakte even afgeleid doordat ik me dat tijdens het lezen afvroeg.

dit blije hondje die

Die moet dat zijn.

niet mijn sterkste punt, toen zeker niet.

Hier raakte ik heel even van in de war, omdat het verhaal in de tegenwoordige tijd geschreven is. Je 'verklapt' hiermee dat het verhaal zich eerder afspeelde en hint er ook op dat het autobiografisch is. Is het voor jou belangrijk dat de lezer dit weet?

de emoties worden me teveel

Te veel schrijf je hier los van elkaar. Hier moet ik zelf ook altijd erg om denken.

Wat ik hier graag nog aan toevoeg is dat ik na je vorige verhaal in meerdere opzichten positief verrast ben door deze bijdrage. Ook vind ik het mooi om te zien hoe je met feedback omgaat, ga vooral door.

Dag Anton, 

Ik vind het mooi dat het hondje toch op zijn schoot belandt. Ik maak me ook de bedenking hoe stereotiep we denken over militairen. Dat contrast heb je mooi weergegeven. 

Ik heb gezien dat je ook op mijn stukje hebt gereageerd. Ik ben hier zelf ook nog niet heel lang, maar heb al zo ontzettend veel geleerd. Over het 'strakker' schrijven (waarvan ik mij eerst afvroeg wat dat betekende), over opbouw van een tekst. Het is hier de ideale plek om dingen uit te proberen. 

Hoi Anton, 

Je schetst een mooi verhaal. Daarbij maak je goed gebruik van het beeld dat een militair hard moet zijn, maar dat ook niet altijd kan. Daarmee komt het verhaal harder aan. 
De stijl zou je nog wat kunnen bijschaven, van feitelijk vertellen naar iets meer voelend. Je neemt een bepaalde afstand van de gevoelens van je personage  terwijl dat niet je bedoeling is. Dat zit soms in de kleine woorden.

Bijvoorbeeld: Ik zie alles uitgestald op de koffietafel en de emoties worden me teveel dus ik loop weg.

In dit geval maakt 'dus' de zin feitelijk van toon. Het wordt emotioneler wanneer je dit verandert naar: 
'Zodra ik alles op de koffietafel zie staan, worden de emoties te veel en loop ik weg.'

Wat 'dus' hier doet, is de lezer onnodig helpen of uitleggen hoe die zich hoort te voelen, terwijl dat voor zich spreekt, of zou moeten spreken. Je zin is mooi genoeg om die emotie op te roepen. Daar hoef je niet aan te twijfelen, dus die extra nadruk komt dan wat geforceerd over. 

ze weet de emoties bij ons op waarde te schatten over dat wat gaat gebeuren, dat wat nodig is. is ook nog een voorbeeld. Probeer niet zozeer de nadruk te leggen op wat er gebeurt en wat voor gevolgen dat heeft, maar echt wat het personage daarbij voelt:
'Ze weet wat ze hier komt doen en dat dat nodig is. Maar ze ziet ook dat wij hier staan te trillen op onze benen en in gedachten de boel bij elkaar vloeken. Daar oordeelt ze niet over, want dat heeft ze inmiddels al vaker gezien.'

Mooi verhaal!

Groet, 

Nadine