Oei, ik vraag me af of het hier wel om een goed voornemen gaat. Dank voor het niet delen :-)
Leuk verhaal, prachtig geschreven. Een zin die blijft hangen: Ze krijgt zin om de Van Dale te pakken en er allerlei woorden in op te zoeken waarmee ze de belofte nog meer breekt.

Een zin die ik niet snap is 'Iets met de jongen zonder naam.' Familie van Jan met de korte achternaam?

Mooi slot!

Haha, ik wil mijn geld terug. Bij de eerste regel maak je me al nieuwsgierig en aan het eind weet ik nog niets. Nu houd ik wel van verhalen die iets te raden overlaten, maar bij jouw verhalen bekruipt me vaak het gevoel dat je er zelf ook niet noodzakelijk een idee bij had. Het stomme is dat het eigenlijk niet uitmaakt of uit zou moeten maken, maar op de één of andere manier frustreert dat me een beetje, alsof het een onoplosbare puzzel betreft, waarvan het dus niet zoveel zin heeft om eraan te beginnen. Lees het als een reflectie en niet als kritiek. Ergens vind ik het ook wel weer iets hebben.

De 'jongen zonder naam' is denk ik de 'hem' uit de eerste zin?

Ze zou haar vingertoppen eraan willen warmen, maar het is geen chocolademelk met slagroom.

Deze zin vind ik erg mooi gevonden. Wat ik ook sterk vind is hoe je verteller haast tussen de regels door op snedige wijze een beeld schetst van de beide meiden. Met plezier gelezen.

Je kunt het wel, je aan de woordlimiet houden en dan toch een verhaal schrijven dat na lezen gewoon lekker door blijft vertellen. Goed passend open eind.

Hoi Virtuoso, ik vrees dat ik me niet bij de voorgaande reacties kan aansluiten. Ik krijg niet goed hoogte van het verhaal. Niet geheel mijn kopje thee.

Een tegenstrijdigheid:
In het begin zegt Mariska: 'ik zei het dus gewoon tegen hem. Ik zei gewoon recht in zijn gezicht
dat het me geen fuck kon schelen,' 
Even verderop vraagt Julia: 'Je gaat het hem wel op een nette manier zeggen toch?'  
Mariska heeft het toch al gezegd?  

 

@ Mespunt

Dank voor de opbouwende, uitgebreide feedback. Het idee is vooral om niet direct alles prijs te geven, en het een beetje een open einde te laten hebben. Wat betreft dat onoplosbaar; ik kan me goed voorstellen dat het frustrerend werkt als iets door gebrek aan informatie onleesbaar wordt, maar onoplosbaar lijkt wel iets anders. Bij onoplosbaar vraag ik me een beetje af of je een verhaal moet zien als een soort puzzel die je op de een of andere manier zou moeten oplossen. Of bedoelde je dit meer in de trend van onleesbaar?

 

Nee, dat zeker niet. Ik vind het lastig uit te leggen, maar ik ga het proberen. Bij veel verhalen waarin niet alles verteld wordt, vraag ik me af wat de schrijver ermee bedoelde (en fabriceer vervolgens zelf een invulling die daar waarschijnlijk weinig mee te maken heeft, maar dat is niet erg). Bij jouw verhalen krijg ik wel eens de indruk dat je er zelf ook niet echt een idee bij hebt. Dat het dus niet alleen voor de lezer een open einde is, maar voor jouzelf ook. Daardoor ben ik minder geneigd om nog na te denken over wat 'het' zou kunnen zijn (omdat ik het gevoel heb dat 'het' gewoon niet bestaat) en mis dat plezier dan een beetje. Het kan heel goed zijn dat dat puur mijn gebrek is en dat anderen het niet zo ervaren. Er zijn bijvoorbeeld genoeg films die velen fantastisch vinden, maar waar ik niets aan vind, omdat ik niet over het 'maar dat kan helemaal niet' heen kan stappen. Dat is iets heel anders, maar het effect is vergelijkbaar. Doordat ik er niet (zelfs niet tijdelijk) in geloof, lukt het me niet om er echt in op te gaan.

Ik weet niet in hoeverre andere schrijvers hun verhalen voor zichzelf invullen. Mijn eigen verhalen zijn voor mijzelf wel altijd compleet en vol betekenis. Vervolgens probeer ik dingen weg te laten, omdat ik denk dat het een interessanter verhaal oplevert en de lezer de kans geeft om iets te bedenken wat hem of haar meer aanstaat. Andersom kan het misschien ook. Ik kan me voorstellen dat schrijven voor de één bijvoorbeeld meer als beeldhouwen is en voor de ander meer als boetseren.

Als mijn indruk klopt dat jouw open eindes voor jou ook open zijn, dan ben ik nieuwsgierig wat er zou gebeuren als je eens een verhaal wel helemaal voor jezelf zou invullen. Ik zou me kunnen voorstellen dat je dan als vanzelf iets meer samenhang aanbrengt, waardoor lezers zoals ik meer geneigd zijn om zich over te geven aan de 'puzzel'. Aan de andere kant verlies je dan misschien wel net datgene wat karakteristiek is voor jouw manier van schrijven en dat kan naar mijn idee ook niet de bedoeling zijn.

Overigens geldt alles wat ik hier net geschreven heb meer voor eerdere verhalen die ik van je gelezen heb dan voor dit verhaal. Ik vind dat dit verhaal meer samenhang heeft en toegankelijker geschreven is dan sommige eerdere stukken die ik gezien heb. Dat ik uitgerekend nu hier over begin heeft denk ik vooral te maken met de uitgestoken tong en het 'ik vertel het jullie lekker niet', waardoor ik me nog meer dan eerder afvraag wat je ons dan niet vertelt en of je zelf eigenlijk weet wat je achterhoudt.

Ik hoop dat je het niet vervelend vindt dat dit zo'n lang verhaal is geworden. Zelf vind ik het interessant om over dit soort dingen na te denken, maar het is absoluut niet mijn bedoeling om mensen die daar geen zin in hebben met mijn hersenspinsels lastig te vallen, dus laat het me alsjeblieft weten als ik dat niet meer moet doen.

Virtuosuo,

Wat een komisch verhaal! Ik heb er erg om gelachen. Bijvoorbeeld om deze uitdrukking ''Eigenlijk kan me dat ook geen ene Omicron boeien.' 

Je stijl in dit verhaal is soepel en speels, het leest erg fijn dus. Het einde was origineel, maar ook wat abrupt. 

Een suggestie (suggestie, geen verbeterpunt): in het laatste stukje tekst creëer je wat afstand door de verteller te noemen. Misschien zou dit verhaal nog interessanter zijn met meerdere perspectief wisselingen. Bijvoorbeeld tussen Mariska en Julia, of door gebruik te maken van een alwetende verteller. Zo zou je wellicht ook meer over de geheime belofte kunnen prijsgeven. 

In elk geval: goede invulling van de opdracht. Bedankt voor het delen!