‘2022! Er mag weer gelachen worden!’ roep ik uit het raam. Nuchter genoeg om te merken dat het te hard is, maar al te dronken om er iets tegen te doen. Maar die Moët Imperial is ook zo lekker. Zooooo lekker. Ik sla het raam weer dicht en schenk mezelf nog eens in. Een halfje.

Ik vier oud en nieuw bij Dinah en Sven, samen met drie andere vrienden van hen: Lotte en Peter die ik al ken en Mark, die nieuw voor me is. Mark de stijve Hark. Geen idee waarom ze die hebben uitgenodigd. Wat een sipperd. Ik heb hem nog niet zien lachen dit jaar. 

Toegegeven, het jaar is pas twee uur oud, maar toch. Als je op nieuwjaar niet kunt lachen, wanneer dan wel?

‘Zijn er nog oliebollen?’ vraag ik terwijl ik een slok van mijn champagne neem. Correctie: wil nemen. Het glas is alweer leeg. Kuso. 

‘Er ligt er nog één achter de TV-kast, van toen je er mee jongleerde,´ zegt Mark droogjes. Lotte schiet in de lach.

‘Ik heb nog wel wat in de keuken, denk ik,' zegt Dinah, ‘loop maar even mee.’

Ik wil mijn lege glas op het dressoir zetten, maar let niet goed op. Het glas valt van het randje. Mark grijpt het uit de lucht, voordat het stuk kan vallen.

‘Nice reflex,’ zeg ik, zorgvuldig artucilerend. Articulerend. 

‘Gaat het wel?’ vraagt hij met opgetrokken wenkbrauwen.

Ik zucht en draai met mijn ogen en loop achter Dinah aan. Die zet net een schaal oliebollen in de oven.

‘Voor mij hoef je ze niet op te warmen,’ zeg ik.

Dinah leunt met haar ellebogen achterover op het aanrecht en knipoogt naar me. ‘Dus, zus. Wat vind je van Mark?’

Ik kreun. ‘Is dat wat dit is?’

Dinah haalt haar schouders op en kijkt onschuldig.

Ik schud nadrukkelijk mijn hoofd. Au. ‘Nee,' zeg ik beslist. ‘Echt niet, Dien. Twee voornemens heb ik voor dit jaar. Minder mannen en vijf kilo afvallen.’

Ik kijk naar de oven waaruit een heerlijke geur komt en pak een nieuw glas champagne aan dat Dinah me lachend aanreikt.

‘Zes kilo,’ zucht ik.