Interessante leeservaring, een beetje een emotionele rollercoaster. Een glimlach aan het eind van de tweede alinea, gevolgd door een mix van ontroering en toenemend ongemak (je beschrijft het heel mooi, maar je zou daar maar tot in de eeuwigheid moeten hangen zeg) en dan toch het slot ervaren als een koude douche. Je grijpt daarmee wel weer terug naar het begin van het verhaal, maar toch denk ik dat ik het gloeien van de voorgaande alinea een prettiger einde vind. Stof tot nadenken in elk geval en graag gelezen.

Beste Linde, wat een mooi! verhaal. Ik heb ervan genoten. Ben het volmondig eens met je stelling in de eerste alinea. Dan een beetje een anticlimax over de verwachting van het hiernamaals. Je komt er gewoon te hangen als een sterretje. Ik hoop dat je ongelijk krijgt. Wel knap bedacht en origineel dat je de andere sterren herkend en benoemd.

Even werd ik, op het einde, op het verkeerde been gezet. De koord om de nek deed me vermoeden dat ze zich wou ophangen. Een tweede lezing zette dit recht.

Schitterend einde: Ik wou dat ik terug dood was.

Hoi Linde, een mooi verhaal. Ik vond het sterretje zijn een tegenvaller, eerlijk gezegd. Dat lijkt me te simpel om naar te verlangen. Daar had je wel iets spectaculairders van kunnen maken, lijkt me. Verder graag gelezen.

Nu was alles donker en stil. ---> vanaf hier gaat je over op de tegenwoordige tijd, dus was moet is zijn.

Mooi gedaan met die wendingen en hoe tot twee keer toe de verwachtingen niet uitkomen. Vooral dat van die sterretjes vond ik een erg leuke vonst: lekker met een cliché aan de haal gegaan. Altijd goed.

Het koord om de nek zette ook mij op het verkeerde been en dat leidde een beetje af. Misschien kun je er van maken: "Mijn hand vindt de alarmknop aan het koord om mijn nek" of iets dergelijks, dan is er geen ruimte voor misverstanden.

Gelukkig nieuwjaar, Linde!

Ik vind de eerste alinea bijzonder interessant. Je gebruikt de algemene gedachte dat iedereen graag oud wil worden om iets wat daar meestal bij komt kijken, maar niet wordt benoemd om de dood een stuk minder eng of erg te maken. Daar gaat het principe van een sterretje worden na de dood prima op door: het is een min of meer vertrouwd beeld, waarin zachtheid en liefde de boventoon voeren.  Het is je gelukt om een cliché een passende en mooie invulling te geven. 

Om dan vervolgens met een keiharde laatste alinea te komen. Het contrast is groot, maar valt niet uit de toon. Het vult elkaar prima aan, zeker ook door de prachtig gevonden laatste zin. 

Erg mooi geschreven!

Groet, 

Nadine