Beste Papier

Het jaar is alweer voorbijgevlogen. En wat een jaar was me dat alweer. Emotioneel en bewogen. Ik slingerde heen en weer tussen weemoed en blijdschap. Hierover kunnen we het later nog eens hebben, maar geloof me, vaker dan me lief was, was ik de weg kwijt. Ik wist niet van wat hout pijlen te maken. Het was chaos in mijn hoofd, en in de chaos ben ik jou uit het oog verloren.

Ik heb je niet vaak opgezocht, ondanks ik daar wel de nood toe voelde. Ik had zin om je aan te raken, dicht bij jou te zijn, om te vertellen hoe het met me ging, of gewoon te ‘zeveren’ zoals we dat vroeger wel eens deden. Maar het ging niet. Iets in mij was geblokkeerd. Ik vond de woorden niet om de zinnen te vormen die ik wou. Het stroomde niet. Ik kon niet verwoorden wat zich in mijn hoofd afspeelde. En eerlijk, ik was bang om te mislukken en jouw tijd daarbij te verspillen. Zo voel ik me soms, als een mislukkeling. Wat ik doe, lijkt zinloos. Waar ik van droom is onhaalbaar. Misschien leg ik de lat te hoog, maar half werk afleveren gaat niet.

Ik weet dat je veel geduld hebt, met mij. Je hebt nooit aan me getwijfeld. Steeds opnieuw geef je me de kans om te proberen en opnieuw te beginnen, zonder vooroordelen, zonder te beoordelen. Je blijft in me geloven. En daarvoor hou ik van je. Daarvoor blijf ik van je houden. Volgend jaar meer dan ooit. We zijn een goede match, zonder elkaar zijn we niets. Ik zal er staan voor jou, scherp en geslepen, maar zacht, zoals jij steeds zacht bent voor mij. Ik zal je strelen, aaien, kittelen, prikkelen, vleien en masseren. Ik zal je woorden geven, en meer. Volgende jaar wordt ons verhaal. En wordt het toch niets, dan proberen we over twee jaar nog eens. Dat beloof ik.

Veel liefs,

Potlood