# 381 Omdenken

Zwarte Vulpen keek afkeurend naar de vingers die de kaart onder hem voor schuiven behoedden. De donkere dagen en nachten in de smalle doos onder het kleine witte elastiekje waren niet te tellen geweest en hij had het idee ooit nog daglicht te mogen aanschouwen al lang geleden laten varen. Pas toen de deksel openging en hij onhandig werd opengeschroefd, drong het tot hem door dat hij toch niet vergeten was. Daarna duurde het nog een dag voordat zijn lege maag was ingeruild voor een volle, waarmee hij zijn werk weer naar behoren kon uitvoeren. Toch aarzelde hij. De affreus vieze nagels van de hand tegenover hem waren beneden zijn stand. Zelfs een ballpoint was daar te goed voor. Maar hij had geen keus. Hij probeerde de inkt nog wel tegen te houden, maar er werd zo hard aan hem geschud dat hij dat niet lang vol zou kunnen houden.
    ‘Psssst, hoi. Heb je er zin in?’
    Verrast keek Zwarte Vulpen naar de kaart onder hem. Hij was zo met zijn eigen ellende bezig geweest dat hij niet in de gaten had dat hij met een kerstkaart van doen had. Als dat zo was hoefde hij voorlopig niet terug in de doos, want een kerstkaart kwam nooit alleen.
    Hij schraapte zijn keel. ‘Ook goedendag.
    ‘Leuk hè, dat we weer mogen.’
    ‘Weer mogen? Moeten zal je bedoelen. Heb je gezien waar we mee te maken hebben?’
    Hij meende een giecheltje te horen.
    ‘Bedoel je die vieze vingers?'
    ‘Ja, onder andere. De hand om mijn lijf is ook niet echt zacht.'
    ‘O, ben jij er zo een.’
    ‘Hoezo “zo een”?’
    ‘Zo zwartgallig. Heb je wel eens van omdenken gehoord? Daardoor kun je aan alles wat je niet leuk vindt toch plezier beleven. Vergis je niet in mij hè? Ik heb jaren in cellofaan moeten wachten. En vandaag is het zover. Dan kan ik toch beter gaan genieten van het idee dat ik iemand blij mag maken?  En het lijkt me ook heel fijn om dat samen met jou te doen.’
    Kerstkaart klonk zo vrolijk en overtuigend dat Zwarte Vulpen zijn weerzin liet varen en vol overgave over haar buik begon te roetsjen. En toen hij daarna ook nog haar gezellige felgekleurde neefjes en nichtjes onder zich kreeg, vergat hij al zijn misère.  
    Het afscheid was kort. Met een punt. De enveloppen waren wat afstandelijker van aard, maar dat kon Zwarte Vulpen niet meer schelen. Hij voelde zich gezien en nuttig en dat was het voornaamste.