De kale boom op het binnenplein van de oude hoeve bood weinig bescherming tegen de ijzige wind die over de omliggende velden raasde. Vinnie D. rechtte zijn rug en drukte zich tegen de boomstam aan. Het was gestopt met sneeuwen, kleine sterren tintelden nu speels aan de donkere hemel. De maan verlichtte de hoeve die met een dunne laag sneeuw was bedekt. Het mooie plaatje was slechts stilte voor de storm, wist Vinnie. Letterlijk zelfs, want een sneeuwstorm was in aantocht.

Vinnie had over zijn kleren een witte overall aangetrokken zodat hij nauwelijks op te merken was in deze winterse nacht. Hij wachtte geduldig en hield zijn focus strak op de hoeve. De kou die door zijn kleren trok stoorde hem niet. Hij had zich goed voorbereid op deze klus. Het doelwit was gedurende meerdere dagen geobserveerd en zijn dagelijkse routine in kaart gebracht. De man stond op om 6u in de ochtend, nam een korte douche en dronk een kop koffie terwijl hij de berichten op zijn smartphone doornam. Om 6u20 stapte hij in de BMW X5 die voor de deur stond geparkeerd en reed de binnenkoer van de U-vormige hoeve af. Vinnie wist dat hij snel moest toeslaan, op het moment dat de man aan de boom voorbij reed. Hij had geen idee wie de man was of wat hij had misdaan dat zijn lot nu werd bezegeld. Het doelwit kon een drugsbaron zijn, of een politieker of een gewone fabrieksarbeider. Het waren zijn zaken niet en daar vroeg hij niet naar. Hij kreeg de opdracht en hij voerde die uit. Hoe minder hij wist, hoe beter.

Om 6u stipt ging het licht aan in de hoeve. Het ging nu weldra gebeuren. Vinnie zette zich scherp. Op het verwachte tijdstip stapte de man in zijn auto en reed de hoeve af. Vinnie ademde diep uit. De warme adem maakte een zichtbare damp in de lucht. In één vloeiende beweging kwam Vinnie van achter de boom en legde zijn geweer tegen de schouder. Hij kon niet zeggen dat het makkelijk was, maar het voelde niet meer zoals de eerste keer. Hij haalde tweemaal de trekker over. De voorruit van de auto werd verbrijzeld. De BMW slingerde over de oprit en kwam tot stilstand in een winterdood bloemenperkje. Heel even was het muisstil, op het geluid van een uil na die zich in de verlaten stallen schuilhield.

Het portier klikte open en de man viel kreunend uit de auto. Vinnie aarzelde niet en maakte de klus af met een laatste kogel door het hoofd. Terwijl de fonkelende sterren opnieuw achter grijze wolken verdwenen, keek Vinnie toe hoe een donkerrode smurrie van bloed en hersenvocht zich verspreidde in de maagdelijke witte sneeuw. Net een kunstwerk, dacht Vinnie, maar hij schudde die afleidende gedachte weer van zich af. Hij keek een laatste keer omhoog, liet enkele sneeuwvlokken in zijn mond vallen en verdween snel en onopvallend in de aankomende sneeuwstorm.