#380 Ecce homo

De tijd van het jaar vroeg om een overdaad aan bijvoeglijke naamwoorden (dus ja: teveel) en de dichter om een Bijbelse invulling. 😀

Wat een mooi, beeldend verhaal, Hadeke. De kou spat aan alle kanten van mijn scherm af. Bijvoeglijke naamwoorden moeten ook maar eens kunnen, vind je niet? Al die sterren, Abrahams nageslacht. Een mooie gedachte. Wat origineel dat je HP een oog naar hem ziet kijken door de maan heen. Ik haal eruit dat dat God is? En dat hij (HP) zich daardoor gezien voelt. Mooi! (Vandaar de titel) Hij komt tot rust. Fijn om te lezen, deze winterse contemplatie. (in de Bijbel staat Sara zonder h). p.s. vind jij de gedichten van Ida Gerhardt ook zo mooi?

Dank voor je reactie. Wat stom van die -h. Ik houd zeker van de gedichten van Ida Gerhardt, maar lees ze niet achter elkaar weg.

Mooi poetisch beschreven. Complimenten.

Om het op zijn Hadekes te zeggen: ik haak een beetje op deze zin:

Er is geen lamp die vanuit een nabije straat of bebouwing mijn uitzicht verstoort.

Ik begrijp inmiddels dat die lamp uit een nabije straat of uit bebouwing kan komen, maar ik moest er wel even over nadenken. Zo vond ik het ook lastig dat de lucht van glas was, maar de hemel van folie. Ik vind dat allebei schitterende, passende beelden, maar niet per se tegelijkertijd.

Voordat je je adem inhoudt, ben je even poëtisch:

De sneeuw valt opnieuw vanuit de donkere ovaalvormige vlakken die over me heen drijven. Daar waar een echo nog terug kan kaatsen, klampen de vlokken zich vast aan de dan nog kale ondergrond.
De sporen die ik achterlaat, zijn binnen enkele minuten niet meer naar mij te herleiden. Hier ben ik alleen in mijn wereld.

Prachtig qua klank, lading en gevoel. Daarna word je Abraham in je eigen schepping en laat je je in je zelfgebouwde kijkdoos beloeren door een godsfiguur. Het wordt bijna een Chinese box. Ik weet dat ik, of all people, op mijn hoede moet zijn fictie te scheiden van realiteit, maar ik word zo oprecht verdrietig van je vertwijfelde vaderfiguren, Hadeke. En nu helemaal met die dubbele Bijbelse belasting.

Dank Sakura. De lamp heb ik aangepast, het ging om de lichtvervuiling. (Maar dan in moeilijke woorden.) De lucht ga ik nog even verder op kauwen. Het kan natuurlijk niet, maar tja. Wel iets aangepast.

Een zekere weemoedigheid zit er wel in, maar het is niet mijn bedoeling om de lezer verdrietig te maken. 😉 Ik vond, doordat Ida Gerhardt aan het thema verbonden zit, dat het Christelijke element niet kon ontbreken. Vandaar Abraham met zijn sterren die zijn nageslacht in aantal verbeelden. Zo associeerde ik voort en kwam op het Alziend oog.

Dag Hadeke, 

Mijn kennis van Christelijke verhalen en associaties is hiervoor ontoereikend, dus dank voor je uitleg. Bij sommige beschrijvingen denk ik: wauw! en bij sommige andere denk ik: wauw, maar ik snap het niet :) Het stoort me verder niet hoor. De mooie sfeer van je verhaal bereikt me wel. 

Grappig de subtiele verschillen tussen Nederlands en Vlaams. Zo zou ik 'de folie' en 'het deken' gebruiken, maar dat klinkt voor Nederlanders wellicht heel fout. Bij folie wist ik het bovendien niet dat hiervoor ook 'het' zou kunnen worden gebruikt. 

Prachtig, Hadeke. Ik weet niet of ik een heel boek in deze bewoordingen zou kunnen lezen, maar het verhaal dat je hier hebt neergezet is erg mooi. 

Wat mooi verstild Hadeke, en ik moet glimlachen om je opmerking er meteen onder; al die bijvoeglijke naamwoorden. Soms heb je die inderdaad nodig, hoewel ik ook hier denk dat minder meer kan zijn! De kou spat er inderdaad vanaf, zoals hier al gezegd is. De lucht die van glas is, bijna breekbaar, zoals het soms voelt als het ijskoud is, fijn beschreven. Ik lees dit vooral als een verhaal over eenwording met de natuur, zoals de wereld verstilt en verdwijnt onder een dikke sneeuwlaag. ‘De maan als kijkgat en de sterren als de gaatjes in de bovenzijde van een kijkdoos,’ een mooi beeld. Ik heb het graag gelezen Hadeke!

De vergelijkingen en beelden die je gebruikt vind ik mooi, maar het zijn er wel veel achter elkaar. De lucht van glas, het hemelfolie, de kijkdoos. Je verhaal wordt misschien sterker, meer samenhangend in die eerste alinea’s, als je die beelden meer bij elkaar laat passen, dezelfde textuur of samenstelling geeft. Iets waardoor ze je verhaal lijn geven. Verder vind ik het woord ‘neergetuimeld’ in deze zin niet passen; ‘Iedere zweem van geur is al bevroren zwijgend neergetuimeld voordat het mijn neus bereikt.’ Dat komt denk ik doordat ik iets dat bevroren is eerder zie glijden, of schuiven. 

Het is heel bloemrijk geschreven. Soms heb je me soms niet. Maar alsnog vind ik het een mooi geschreven stuk.

Mijn favoriet: Er is geen lamp in de buurt die mijn uitzicht vervuilt.

Dat vind poëtisch mooi en tegelijkertijd heel duidelijk.

Groet,

Madrid

Zeer intens geschreven. Het vergt een inspanning, zo rond middernacht, maar de reis van sneeuwlaag naar omhelzende kou is de moeite waard.

Bij de maan als kijkgat en het oog dat zich toont moest ik spontaan aan dit (overbekend) beeld terugdenken:

Le Voyage dans la lune - Il était une fois le cinéma (iletaitunefoislecinema.com)

Het plaatje klopt niet helemaal met wat jij (vermoedelijk) bedoelt, maar de geest associeert uit eigen wil.

De tijd van het jaar vroeg om een overdaad aan bijvoeglijke naamwoorden (dus ja: teveel) en de dichter om een Bijbelse invulling. 😀

wat ben ik het met je eens, edoch, GG!

Heel poëtisch.

Alleen de maan en de miljoenen speldenprikkende sterren die in puntjes door het donkerblauwe hemelfolie heen twinkelen. > Ik bleef haken bij speldenprikkende, want sterren prikken geen spelden. Ik denk dat je bedoelt: sterren als speldenprikken. Wat dacht je van: Alleen de maan en de miljoenen sterren die als speldeprikken door het donkerblauwe hemelfolie heen twinkelen.?

Ik moest erg denken aan 'Rustig Godslampte een ster', dat door Charivarius in 'Uitkomstrijm' zo schitterend op de hak werd genomen.

Graag gelezen.

Goede tekst, zeer passend bij de opdracht. Zo'n winterse sterrenhemel was ook het eerste waar ik aan dacht, voordat ik me overgaf aan schuine rijmpjes. Misschien maar goed ook, want zo mooi had ik het niet kunnen opschrijven. Dit vond ik een iets minder stukje:

De sneeuw valt opnieuw vanuit de donkere ovaalvormige vlakken die over me heen drijven. Daar waar een echo nog terug kan kaatsen, klampen de vlokken zich vast aan de dan nog kale ondergrond.

Met je andere beschrijvingen ben ik mee, maar bij de ovaalvormige vlakken vroeg ik me af waarom je het beestje niet gewoon bij de naam noemt. Het brengt me ook wat in verwarring, aangezien een hemel vol sterren vaak niet zo goed combineert met wolken waar veel sneeuw uit valt. Daar komt bij dat ik denk dat die wolken onder invloed van het maanlicht juist licht zouden afsteken tegen de donkere hemel.
Hoewel ik de vergelijking met de echo fraai vind, kan ik de kale ondergrond niet rijmen met de dikke sneeuwlaag uit de eerste zin. Misschien geef ik nu te veel aandacht aan vragen die vooral opkomen als je het vaker leest en moet ik dat niet doen. De sfeer is waar het om draait en die heb je goed neergezet. Dit is mijn favoriete gedeelte:

De maan als kijkgat en de sterren als de gaatjes in de bovenzijde van een kijkdoos. Zo loop ik hier; een bewegend decorstuk in een verstilde schepping. Iedere beweging brengt mijn omgeving in een lichtknarsend protest.

Deze zinnen gaan voor mij over dat enigszins verwarrende gevoel van het onderdeel uitmaken van een groter geheel en daar tegelijkertijd vervreemd van zijn, heel treffend. Daar hoeft wat mij betreft niet per se een schepper bij, maar het beeld van een oog voor het kijkgat vind ik wel de moeite waard, mooi gedaan.