#379 - Oversteek

Het elektrisch verstelbaar bed ligt er onbeslapen bij. Als een manke pinguïn waggelt Hendrik mompelend van zijn voeteinde naar het raam. En terug. Een oud, knarsend mannetje misschien, maar wel een vrolijk. Een kordate klop op de kamerdeur doet hem halt houden.
'Mijnheer Boeykens?' Eerst vlak, vervolgens bezorgd: 'Wat doet u zo vroeg uit bed?'
Normaal ergert Hendrik zich vijf tinten blauw aan dat bevoogdend toontje, maar vanochtend niet. Hij werpt de verpleegster zijn helderste glimlach toe.
'Praatje aan het slaan, mijn beste.'
'Nou ik ... ik kwam even kijken omdat ik lawaai hoorde,' klinkt het plots onzeker. Enkel haar hoofd piept door de deur, de rest blijft buiten kamer en schot.
'Pepijn is terug, zuster,' vervolgt hij. 'Wat heeft een haast blinde grijsaard met één voet in Charons veerboot meer nodig dan het gezelschap van een oude jeugdvriend, vraag ik u?'
'Mijnheer Boeykens toch.' Hoofd en lijf trekken zich samen – meewarig schuddend – terug achter een gesloten deur.

Twee tellen stilte.
'Zei het je toch dat ze je niet ging geloven!' Bij het plotse, olijke stemgeluid van zijn jeugdvriend lacht Hendrik instemmend.
'Je had gelijk, mijn moeder wou me vroeger ook al niet geloven. Imaginair, zo noemde ze je.' Hij krabt even door wat grijze halmen. 'Toen je rond m'n twaalfde verdween, dacht ik dat ze gelijk had.'
'Had ze niet. Maakt verder ook niets uit, want nu ben ik terug van nooit weggeweest.' Pepijn huppelt van het ene been op het ander.
'Voor onze laatste tocht.' Hendrik klinkt nu berustend.
'Ja, de afscheidstournee zo je wil. Het is tijd, Rikie.'
'Ik weet het. Ik voel het. Het vatje is leeg.' Vervolgens op fluistertoon: 'Ga je mee tot het einde?'
Pepijn schudt zijn frisse, blonde krullenbol van nee. 
'Tot aan de oversteek, Rikie, verder dan dat kan ik niet.'
'Wat ligt er voorbij de rivier dan?'
'Weerzien.'