“Wie heeft dat geschreven ?” gilde Sinterklaas en smeet het papiertje naar Hoofdpiet.  “Wie durft zo’n smadelijk, lasterlijk, liederlijk gedicht te schrijven ?”

Hoofdpiet nam het papiertje en las :

Er was eens een Sinterklaasje uit Spanje,
Die hield toch zo veel van champagne.
Hij viel met een smak
los door het dak.
Nu waant hij zich Heer van Kokanje.

“Och”, zei hij sussend, terwijl hij een glimlachje onderdrukte, “dat is zeker een stout kindje geweest.”

“Nee !” schreeuwde Sinterklaas boos, terwijl hij over zijn verzwikte enkel wreef.  “Dat papier lag hier op mijn ontbijttafel, tussen de speculaas en de mandarijntjes.  Geen enkel kind kan mijn versterkte burcht binnen geraken, dit moet een Piet gedaan hebben.  It is an inside job ! Ik zal niet rusten tot de schuldige gestraft is.  We bespreken dit vanmiddag op de Pietenvergadering.”

“Dat gaat niet, Sint.” antwoordde Hoofdpiet.  “De agendapunten van de Pietenvergadering liggen al vast sinds vorige maand en kunnen niet meer op de valreep veranderd worden.  We gaan het hebben over de verhoogde werkdruk, de premie voor nachtwerk en het opnemen in de ongevallenverzekering van uitglijden op zonnepanelen.”

“Al jullie eisen zijn verworpen tot ik weet wie de boosdoener is.” zei Sinterklaas kordaat.

“Oh ja ?” reageerde Hoofdpiet. “Dan staken wij !”

En zo gebeurde.  Alle Pieten gingen in staking en dat jaar kreeg geen enkel kindje een pakje op 6 december, zelfs niet het allerbraafste.

Het muisje rolde zijn beloning (een grote bol echte Goudse brokkelkaas) in zijn holletje en maakte zich op voor een vreetfestijn.  De Kerstman las gniffelend de cijfers van de populariteitspoll en nipte aan zijn glaasje jenever.