Er was iets veranderd, ik werd er wakker van. Luisteren, tinnitus negeren, niks behalve wat tikken van de verwarming. Tikken? De stilte dreunde mijn hoofd binnen, de klok van Oma!
   Naakt rende ik naar mijn werkkamer. Stilte. Ja, dat was het, de klok van Oma stond stil.
   Ik opende het deurtje en gaf de slinger een zetje. Na een paar lusteloze tikken en wat wiebelen bleef die weer doods, recht omlaag hangen. Opwindsleutel erin, voorzichtig draaien, het voelde heel strak aan. Logisch, ik wond de veer altijd op maandag op en nu was het pas woensdag.
   Dat deed ik al meer dan vijftig jaar. Bij iedere verhuizing bracht ik de klok zelf, in een deken op de achterbank, naar het nieuwe huis. Hij was een geschenk van mijn Oma. Opa was nog een beetje boos dat ik dat ding zomaar van de muur in hun slaapkamer mocht halen. Maar tegen Oma ging hij niet in. Ik trouwens ook niet. Ze zorgde goed voor mij, toen ik in mijn jongste jaren bij Opa en Oma woonde. Goede manieren bracht ze me me soms wel een beetje erg nadrukkelijk bij. Oma was geen watje, ze maakte het bombardement van Rotterdam van nabij mee.
   En nu was haar klok stuk.
   Ik kon goed door het slaan van die kok heen slapen, maar als ik wakker lag herinnerde het me soms, door het slaan, aan de manier waarop ze aardappels voor negen man schilde, een appeltje at, mij het vloerkleed lied stofzuigen, beslag voor me maakte om met vriendjes op een fikkie pannenkoeken te bakken, me tussendoor een wit kapje met suiker gaf, in de vrieskou bij een open raam scholletjes braadde.
   Oma was al 30 jaar dood. Als de klok niet meer zou gaan lopen zou er van haar echt niks meer dan niks achterblijven. Morgen meteen, als eerste, naar een gerenommeerde klokkenmaker.
  Ik was een beetje bang, bang van mezelf. Wat zou ik doen als de klokkenmaker me een schatting van de kosten zou geven. Wat zou ik beslissen? Bij welk bedrag zou ik moeten leren omgaan met die stilte in de nacht? Ik overdacht Oma alsof ik een soort voorraadje herdenking kon aanleggen. Als haar klok nu echt overleden was, dan hing ik hem toch weer op zijn vaste plek in mijn kantoor. Tegen de tijd dat ik zelf naar een verzorgingshuis moet, gaat hij, ook zo verstomd, mee.