Hi John,

Goed verhaal. Goed gevonden hoe die foto belangrijk was, en plots niet meer.

Enkele korte puntjes:

- in de eerste alinea gebruikte je drie keer 'had', volgens mij kan je die makkelijk wegwerken waardoor de zinnen scherper worden.

-hp zag zijn moeder al lang niet meer? dat kan je volgens mij iets beter duiden. Dat hp dan een laatste groet komt brengen en zij haar verhaal doet. 

GG

Boeiend verhaal, met plezier gelezen.

Er zijn een paar dingen die wat kleine vraagtekens bij me oproepen, zoals bijvoorbeeld de eerste gezinsvakantie die pas plaatsvindt als de hoofdpersoon al volwassen is. Op zich kan dat natuurlijk prima, maar heel voor de hand liggend is het niet. Het zelfmedelijden van de moeder begrijp ik ook niet helemaal.

Wat ik een prachtig stukje vind is waar je schrijft dat het huis al weet dat de bewoner komt te overlijden. Ik vind dat een heel sterk idee. Je zou het denk ik nog meer kunnen uitbuiten door de verwaarlozing uitgebreider te beschrijven in plaats van letterlijk te benoemen. Waar je misschien ook nog even naar zou kunnen kijken is de interpunctie. Ik zie spaties op 'gekke' plekken en op andere plekken mis ik ze juist.

Wat me vooral aanspreekt in dit verhaal is dat de foto weliswaar boven water komt, maar dat de fijne herinnering aan dat moment bezoedeld wordt. Dat geeft een mooie extra dimensie aan je verhaal.

Hoi John.

Je speelt heel mooi met het gegeven dat een voorwerp met emotionele waarde ook een andere emotie met zich mee kan gaan dragen als de omstandigheden veranderen (eerst wordt de foto gekoesterd, daarna verafschuwd). Dat is een hele interessante invalhoek en ook vraagt ook een creatieve manier van schrijven. Als je weet dat je van een gelukkig begin naar een vervelend einde moet toewerken, moet je natuurlijk je verhaal daar op aanpassen, maar moet de dynamiek daar evengoed in mee kunnen gaan. Dat is je goed gelukt! Je begint bitterzoet en maakt het zo stilletjes aan steeds donkerder. De beschrijvingen van de stervende dame helpen daar goed bij. 

Inhoudelijk heb ik wel een minpuntje: ik vind het lastig om te geloven dat iemand een voorwerp wat ze zelf zo verafschuwt voor iemand anders bewaart (in plaats van het meteen te geven) en datzelfde voorwerp dan ook nog eens kapotmaakt.  Persoonlijk ligt het er voor mij net wat te dik bovenop dat dat voor een dramatische onthulling is bedacht, maar ik kan niet zeggen dat het meteen per definitie te overdreven is; er zullen ook mensen zijn die dit nog oké vinden, dat zal een kwestie van smaak zijn. 

Ik heb je verhaal met plezier gelezen. 

Groet, 

Nadine  

Hoi John, de herinnering aan een mooie jeugd valt letterlijk in gruzelementen. Goed beschreven, in die zin graag gelezen. Ik mis wel een aanknooppunt waarom de hp sinds de dood van zijn vader niet meer thuiskwam.

Nadine noemde de interpunctie al. Qua opbouw van de zinnen zie ik ook nog ruimte voor verbetering.
Misschien kun je onder je verhaal een aantal enters weghalen.

Sinds het overlijden van mijn vader , anderhalf  jaar geleden had ik geen stap meer in mijn ouderlijk huis gezet.  ---> achter "geleden" hoort een komma. De zin leest mooier als er staat:  Sinds het overlijden van mijn vader, anderhalf jaar geleden, heb ik geen stap meer gezet in mijn ouderlijk huis.

Dat was onze eerste en laatste vakantie ooit geweest. ---> "ooit geweest" zou je weg kunnen laten, dan leest het strakker.

Dag John,

Van een verstoorde rouw gesproken. Tragisch dat de moord op haar man de moeder geen verlossing opleverde en dat ze alsnog wegkwijnde. Wellicht zijn de onderlinge relaties in dit gezin te complex om beknopt te beschrijven, maar ik ben er ook wel benieuwd naar.

Dat het huis het al wist, vind ook ik prachtig verwoord.