In de jaren ’80 werd mijn generatie aangeduid met ‘lost generation’. En liep ik vooruit op de overheidscampagne ‘een slimme meid is op haar toekomst voorbereid!’. Als dochter van een draglinemachinist en een inventieve moeder die haar steentje bijdroeg aan het gezinsinkomen ging ik in 1980 als eerste in de familie naar de universiteit om rechten te studeren. Ik verdiende bij als student-assistent, parkeerteller, enquêteur en schoonmaker.  Na mijn afstuderen was ik werkloos.

Een half jaar later vond ik tijdelijk werk als onderwijsontwikkelaar gezondheidsrecht. Aansluitend ging ik (werkzoekend) voor de liefde naar Maastricht. In Maastricht maakte ik een flitsende start met de ‘Top Job Management Leergang voor hoger opgeleide vrouwen’ via het Arbeidsbureau (Sic!). Hoe het mij verder verging met werken? Via de PLEM, provincie en Limburgse patiëntenbeweging had ik tot 2003  tijdelijke en draaideurcontracten afgewisseld met korte periodes werkloosheid. Eindelijk kreeg ik in 2003 die felbegeerde creatieve vaste baan. De euforie was van korte duur. Eind 2005 ging ik er uit. Reorganisatie als gevolg van het principe last-in-first-out. Ik was razend. Ik wás mij baan. Wat nu?

Een jaar later had ik een nieuwe tijdelijke baan. Ook hier verlenging én een interessante projectleidersfunctie. Na afloop stroomde ik in 2009 door naar een vaste beleidsfunctie bij een nieuwe organisatie. Hier heb ik als een vis in het water gewerkt totdat mijn gezondheid naliet. Ik was even heel bang voor mijn leven. Na de behandelingen kwam ik terug in een reorganisatie door overname van een grote broer. Uit mijn werk kwam -zo werd letterlijk gezegd- geen bloed meer. Ik was niet op mijn best, re-integratie op een nieuwe plek lukte onvoldoende. Mijn veerkracht keerde terug in de onderhandeling over  een vaststellingsovereenkomst. Hoe nu verder?

Een jaar later startte ik bij een oud werkgever in een vaste kwaliteitsfunctie: mooie opdrachten met veel waardering. Tot ik op basis van last-in-first-out in 2020 tijdens corona de klos werd van een reorganisatie. Sindsdien solliciteer ik, nog zonder resultaat.

Drie keer ontslag is een patroon…. toch? Ben ik daarmee een representant van de ‘lost generation’? Dat zie ik zelf anders. Ingrijpende levenservaringen zoals werkverlies gaan bij mij hand in hand met persoonlijk leren en opnieuw beginnen. Wat er gebeurt heb je niet altijd in de hand, wél hoe je er mee omgaat. Het resultaat noem ik levenskunst: ‘Ik vertrouw dat het goed komt, sterker nog: het is al goed!’