Lid sinds

2 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#375 Kleine meisjes worden groot

Meiden van vijftien die naar aandacht verlangen hoeven nooit lang te zoeken. Thuis vond ik het niet. Ondanks dat hij me al jaren niet meer zag staan was ik in mijn dromen hardnekkig een vaderskindje gebleven. Terwijl het huwelijk van mijn ouders een tergend langzame dood stierf was zijn blik echter reeds naar buiten gericht.

Ik ontmoette Robert op het internet. Hij studeerde iets technisch aan de andere kant van het land. We schreven serieus over van alles en over dat alles tamelijk serieus. Hij was wat zwaar op de hand en dat begreep ik wel. Sommige dingen die hij had meegemaakt gingen mij boven de pet, maar dat hinderde niet. Het beloftevolle gepruttel van het modem (denk erom, niet vaker dan één keer per dag!) klonk me altijd als muziek in de oren. Later stuurde hij me ook cd’s. Door hem zelf gebrand, met liedjes van voor mijn tijd, voor zíjn tijd zelfs.

Na lang zeuren mocht ik hem eindelijk een keer gaan opzoeken. Misschien dachten ze dat ik het toch niet zou durven, helemaal in mijn eentje in de trein naar de grote stad. Ik had nog weinig gezien van de wereld en dapper was ik ook niet. Maar natuurlijk ging ik.

We wandelden, haalden een videofilm, aten samen en toen het uiteindelijk tijd werd om te gaan slapen gingen we met elkaar naar bed. Het was alles bij elkaar indrukwekkend weinig spectaculair. Ik was nieuwsgierig geweest naar die eerste keer, maar ik had er vooral ook naar uitgekeken om bij de grote mensen te horen.

In de trein terug naar huis wist ik niet zeker of dat gelukt was. Ik probeerde aan de mensen te zien of ze pas geleden nog seks hadden gehad, maar dat viel tegen. Voelde ik me nu anders of niet? Het ging door mijn hoofd dat ik hem waarschijnlijk nooit meer zou zien. Godzijdank was ik niet verliefd, dit was verwarrend genoeg. Spijt vond ik niet nodig, maar ik besloot wel dat ik voorlopig voldoende wist.

Toen mijn vader lucht kreeg van wat er zich aan de andere kant van het land had afgespeeld (privacy bestond toen nog niet) werd hij woest. Ik weet nog altijd niet wat hij dacht wat ik daar zou gaan doen. Zijn naïviteit vond ik hilarisch, zijn machteloosheid bevrijdend. Met mijn verlangen om door hem gezien te worden had ik definitief afgerekend. Dat wist hij toen ook.

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Wat een heerlijk nuchter en afstandelijk geschreven verhaal vol zaken die ons allemaal diep zouden moeten raken. Je verteltrant en het thema zit wat mij betreft precies goed, waar je 'grote emoties' zou kunnen verwachten geef je die niet bloot, waardoor die emoties er juist doorheen lijken te willen breken.

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

En dan is er plots een stukje dat precies binnen de opdracht valt en zoveel meer. Puik werk, Mespunt.

Lid sinds

2 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Pijnlijk prachtig! 

Om maar te zeggen hoeveel (schijnbare) tegenstellingen er in dit stukje tekst zitten. Wauw! 

Ik ga nog eens lezen :)

Lid sinds

2 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Wow, wat een enorm goed stuk heb je geschreven! Het omvat precies de opdracht die ik heb opgezet, heel mooi om te zien hoe je daar op een nuchtere, maar toch uitgesproken manier invulling aan hebt gegeven. Je schrijfstijl is heel fijn om te lezen, het hapert nergens en je gebruik/keuze van bijvoeglijke naamwoorden is echt origineel. 

Als ik je al een puntje van feedback zou kunnen geven, zou het het volgende zijn: afhankelijk van hoe ver je met dit stukje in de tijd terugblikt (is dit jaren geleden en geschreven vanuit het oogpunt van een veel volwassenere versie van jezelf of iets recenter?) zou je nog kunnen kijken naar of de verwoording die je gebruikt past bij een meisje van vijftien. Bepaalde uitspraken zie ik een vijftienjarige niet snel doen, maar, zoals ik al zei, zijn wel heel logisch voor een volwassene die op deze gebeurtenis terugblikt. 

Echt heel goed gedaan, complimenten!

Lid sinds

2 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Bedankt voor al jullie reacties.

Ik was me er niet zo bewust van hoe belangrijk tegenstellingen voor mij zijn. Afstand helpt natuurlijk om die te zien en uit te vergroten. Leuk dat jullie me geholpen hebben om dat in te zien.

Mijn vijftienjarige zelf had het ongetwijfeld iets anders opgeschreven, interessant om daar eens over na te denken.