#375 Kleine meisjes worden groot

Meiden van vijftien die naar aandacht verlangen hoeven nooit lang te zoeken. Thuis vond ik het niet. Ondanks dat hij me al jaren niet meer zag staan was ik in mijn dromen hardnekkig een vaderskindje gebleven. Terwijl het huwelijk van mijn ouders een tergend langzame dood stierf was zijn blik echter reeds naar buiten gericht.

Ik ontmoette Robert op het internet. Hij studeerde iets technisch aan de andere kant van het land. We schreven serieus over van alles en over dat alles tamelijk serieus. Hij was wat zwaar op de hand en dat begreep ik wel. Sommige dingen die hij had meegemaakt gingen mij boven de pet, maar dat hinderde niet. Het beloftevolle gepruttel van het modem (denk erom, niet vaker dan één keer per dag!) klonk me altijd als muziek in de oren. Later stuurde hij me ook cd’s. Door hem zelf gebrand, met liedjes van voor mijn tijd, voor zíjn tijd zelfs.

Na lang zeuren mocht ik hem eindelijk een keer gaan opzoeken. Misschien dachten ze dat ik het toch niet zou durven, helemaal in mijn eentje in de trein naar de grote stad. Ik had nog weinig gezien van de wereld en dapper was ik ook niet. Maar natuurlijk ging ik.

We wandelden, haalden een videofilm, aten samen en toen het uiteindelijk tijd werd om te gaan slapen gingen we met elkaar naar bed. Het was alles bij elkaar indrukwekkend weinig spectaculair. Ik was nieuwsgierig geweest naar die eerste keer, maar ik had er vooral ook naar uitgekeken om bij de grote mensen te horen.

In de trein terug naar huis wist ik niet zeker of dat gelukt was. Ik probeerde aan de mensen te zien of ze pas geleden nog seks hadden gehad, maar dat viel tegen. Voelde ik me nu anders of niet? Het ging door mijn hoofd dat ik hem waarschijnlijk nooit meer zou zien. Godzijdank was ik niet verliefd, dit was verwarrend genoeg. Spijt vond ik niet nodig, maar ik besloot wel dat ik voorlopig voldoende wist.

Toen mijn vader lucht kreeg van wat er zich aan de andere kant van het land had afgespeeld (privacy bestond toen nog niet) werd hij woest. Ik weet nog altijd niet wat hij dacht wat ik daar zou gaan doen. Zijn naïviteit vond ik hilarisch, zijn machteloosheid bevrijdend. Met mijn verlangen om door hem gezien te worden had ik definitief afgerekend. Dat wist hij toen ook.