‘Hey Terra! Lange tijd niet gezien, hoe gaat het met je?’ vroeg Marte. Hij zag zijn goede vriendin af en toe vanop een afstand passeren, maar een gesprek was er de laatste jaren, misschien wel decennia, niet meer van gekomen.
‘Dag Marte, behalve de constante draaierigheid, bedoel je? Niet al te best. Last van een chronische infectie. Die is nog harder beginnen woekeren sinds de laatste keer dat we mekaar zagen. En dat heeft zo zijn gevolgen.’
‘Waar heb je last van?’ vroeg Marte bezorgd, terwijl hij en Terra aan een gelijkaardig tempo om hun respectievelijke as draaiden.
‘Het is nogal genant,’ zuchtte Terra. ‘Huilbuien, soms dagen aan een stuk tot het water metershoog staat en op andere momenten krijg ik er geen traan uitgeperst. Dan krijg ik last van een uitgedroogde, schilferige huid. De koortsaanvallen worden steeds frequenter en de extreme …’ Terra haperde even om op fluistertoon te vervolgen: ‘winderigheid  - met orkaanproporties – lijkt ook toe te nemen. Ik kan in elk geval niet veel meer hebben. Mijn draagkracht heeft zijn grens bereikt.’

Marte schrok, niet van haar openhartigheid, wel van haar boodschap. Hij kende haar immers als een stabiele vrouw, die ondanks gebeurtenissen met een enorme impact, een gigantische veerkracht aan de dag kon leggen. ‘Oh stakker, dat klinkt niet gezellig. Kan ik wat voor je doen, vanop een veilige afstand dan?’ vroeg Marte bezorgd.
‘Anderhalve lichtminuut, zoiets?’ knipoogde Terra. ‘Dan zitten we wel goed Marte. Ik vrees echter dat het al te laat is. Het pathogeen bouwt een soort vector om anderen te infecteren en jij bent een van mijn meest nabije vrienden.’

Marte slikte. Wat een ellende. Daar wilde hij niet aan blootgesteld worden. 
‘Er is echter nog hoop,’ vervolgde Terra, ‘zie je die waas tussen Luna en mij? Dat is het afval van deze ziekteverwekker; dat maakt het hen moeilijk om tot bij jou te raken. Moest het toch ooit zover komen, dan is het voor jou, zoals voor mij: uitzitten. Uiteindelijk graaft zo’n infectie zijn eigen graf. Wij redden het wel.’
‘Nou, ik hoop dat je er snel vanaf raakt, Terra! zei Marte. ‘Doe veel liefs aan Venere, wanneer je haar ziet,’ voegde hij vuurrood toe.
‘Doe ik!’ riep Terra en met perfect gelijkmatige pirouettes vervolgden ze elk hun eigen baan.