#374 - Spanning

 

Mag het licht aan, mam?

Anne ligt in haar bed,… hun bed… moet ze tegenwoordig zeggen. Haar ogen wagenwijd open. Alle lichten heeft ze aangelaten; beneden in de hal, op de overloop, hier in hun slaapkamer. Het saaie bolletje aan het plafond, maar ook die leuke retro nachtlampjes aan beide zijden van haar… hun bed. Zelfs op de badkamer brandt het vochtresistente armatuur. Anne weet wel dat Joost straks weer woedend zal zijn, of erger nog, moedeloos. Ze kan het hem niet uitleggen, nog niet…

Anne lag op haar nieuwe bed, in haar nieuwe kamertje in het nieuwe huis. Freek, haar jongere broertje lag naast haar. In zijn nieuwe kamer op zijn nieuwe bed. Slechts door een dunne wand waren ze gescheiden. Als ze goed luisterde kon ze hem horen ademhalen.

Wat was ze blij geweest… eindelijk een eigen kamer, een eigen plek. Eindelijk hoefden haar poppen de plank niet meer te delen met die lelijke, enge dino ’s van Freek. Nu zou ze nooit meer struikelen over die Dinky Toys van hem of erger nog, op zo’n venijnig lego-blokje trappen… Wat hadden ze daar vaak ruzie overgemaakt. Dat hoefde gelukkig niet meer sinds Peter in hun leven was gekomen.

Peter… ‘Zeg maar papa Peer…’ had hij gezegd en hun moeder had er heel verliefd bij gekeken.

“Papa Peer”… Hoezo papa? Ze hadden toch al een papa, al woonde die niet meer bij hen?

Freekie was nog maar net drie jaar oud geweest toen papa er ineens niet meer was. Mama was verdrietig maar vooral ook boos. Anne had vaak op haar bed gelegen, starend naar het plafond of naar de plank met poppen en dino ‘s. Ze was zeven en begreep niet veel van de grote mensenwereld, begreep ook niet waarom papa niet meer thuis kwam en ook niet waarom ze naar deze te kleine flat hadden moeten verhuizen. Die flat met die stinkende lift. Ze ging het liefst met de trap, ook al waren de meeste lampen hier kapot. Dan hoefde ze pas bij de vierde haar adem in te houden en dan rennen! Dan lukte het net tot ze bij de zesde de galerijdeur opengooide. Altijd hing ze even over de reling om weer lucht in haar longen te krijgen. Stilletjes hoopte ze dat buurvrouw Diana er zou zijn, als zij er was dan was mama tenminste vrolijk of deed alsof. Buurvrouw Diana was luidruchtig en grof gebekt. Maar Anne moest altijd lachen om haar vette Surinaamse accent en haar grappige gebaartjes. Ze dronk dan haar met veel water aangelengde Karvan Cevitam bij de buis en volgde stiekem het gesprek aan de hoge tafel: ‘Jay mot eroit, je ben un mooikie, jay mot nie alleen weesu… Steek jouw haren omhoog, lijk so..’ Gekke buurvrouw draaide met haar dikke kont en stak haar worstvingers in mama’s haar. Anne verslikte zich. ‘Ek gay mee met jouw, wey gaan de stad kleuren..!’

Mama stribbelde tegen: ‘Nee, dat kan ik niet… Freekie en Anne kunnen niet alleen thuis zijn, Nee Dian dat kan echt niet!’

‘J’well, mijn Shirley past op hen, dat doet ze ook bij mijn vriendin Joyce,  ik vraag gelijk of sij ook mee gaat… Vanavond gaan we feesten!!’ Ze wiegelde de deur uit. Anne hoorde haar op de galerij zingen:   “It’s raining men. Halleluja

                                     It’s raining men, oohoe..”

Mama schudde haar hoofd maar er zat ook een twinkeling in haar ogen. Anne werd er blij van.

In het begin waren die avonden wel leuk geweest. Shirley was al veertien en liet haar altijd langer opblijven dan Freek. Freekie was te klein en bovendien een jongen. Shirley hield zich strikt aan de tijd die mama ingesteld had. Om half acht moest Freekie zijn bed in. Shirley las hem dan voor, dat deed mama nooit, dus hij protesteerde niet. Hij moest eens weten wat zij daarna deden. Ze dronken echte prik en mochten chips. Anne werd vakkundig opgemaakt, haar nagels werden gelakt en ze kletsten samen over van alles en nog meer, ook over jongens. Het was maar wat spannend toen er op zo’n avond opeens zo’n grote jongen in de kamer zat. Shirley drukte haar op het hart dat het geheim moest blijven. Gekke buurvrouw Diana mocht er niets van weten. Shirley mocht anders nooit meer komen en dat zou ze toch niet willen, toch?

Dus Anne zei niets. Niets toen mama opmerkte dat Anne’s nagels slordig gelakt waren die keer en ook niet toen er steeds andere vriendjes haar plek op de bank innamen. Ze las Freek zelf voor en kroop daarna in haar eigen bed aan de andere kant van het kamertje. Dat ze daarbij op een lego-blokje trapte, merkte ze niet echt. Ze luisterde naar de stiekeme geluiden die uit de huiskamer kwamen.

Niet veel later was Peter op de proppen gekomen. Mama ging niet meer zo vaak uit en ook niet meer met Diana en Joyce. Shirley paste nog wel eens op, maar voor Anne maakte het niet uit of die geluiden van Shirley en een vriendje kwamen of van mama en Peter, ze klonken hetzelfde en sloten haar buiten…

In haar nieuwe kamertje met alleen het lichtje van de wekkerradio aan lag ze te luisteren. Te luisteren naar de geluiden van dit nieuwe huis. Ze wist, hoe laat het ook was, dat een huis altijd wel geluid maakte. In hun oude huis was er het tikken van de grote staande klok in de hal. Papa had ervoor gezorgd dat die niet meer sloeg elk uur, omdat dat toch echt te veel herrie gaf.

Later in de kleine flat hoorde je het tikken van de pijpen, niet alleen die van hun appartement maar ook van die van zowat al de buren. Je hoorde het gestommel van de bovenbuurman en het geruzie van de buren naast hen.

Ook dit huis had zo zijn geluiden. Zo wist ze precies wanneer er iemand naar boven of naar beneden ging, de derde tree van boven kraakte behoorlijk en de slaapkamerdeur van mama en Peter piepte als je hem helemaal open duwde.

Ze was zich dan ook wild geschrokken toen hij opeens in haar kamer gestaan had. Ze wist zeker dat ze niets gehoord had, niet het kraken van de trap en ook niet het piepje van de deur.

Ze had het nachtlampje aangeklikt, hij had het onmiddellijk weer uitgedaan. Maar niet voor ze zijn gezicht had gezien. Dat gezicht wat haar nog banger maakte. Zijn ogen hadden uitgepuild en hij hijgde. Zijn hand was bezweet en sloot zich om haar mond. Ze had willen schreeuwen, willen gillen. Heel dicht was hij bij haar geweest. Hij fluisterde: ‘Je vindt dit fijn, dit is fijn… kom, het is ons geheim, voel maar hoe fijn…’

Alles werd donker… zo donker… alles was diep zwart en alles bewoog alsof ze in een bootje lag… heen en weer… heen en weer… Ze huilde … heel stil.

Opeens was ie weg… Ze kokhalsde, durfde niet op te staan. Het deed zeer… voorzichtig voelde ze… kleverig was het… ze klikte het lampje aan en keek… bloed en slijm… Haar maag draaide, ze strompelde haar bed uit, trok de deur open. Ze moest naar de badkamer. Op de overloop voelde ze een hevige pijn, hij stond daar, trok aan haar haar. Weer kwam zijn gezicht dicht bij het hare: ‘Je zegt  niets!’ Siste hij tussen zijn tanden, ‘anders doe ik je broertje iets aan, begrepen?!’ Hij schudde haar door elkaar.

Het licht floepte aan. Mama was ineens bij haar. Knielend trok ze Anne in haar armen. ‘Wat is er meisje? Ben je niet lekker? Kom maar…’

Anne keek om… Hij torende boven hen uit. Als een dreigende onweerswolk hing hij boven haar, boven hen…

‘Mag het licht aan, mam?’