Hoi Carneli, het effect van schizofrenie. Het idee is goed gevonden. Alleen weet ik niet of de gewelddadige inslag van de man geloofwaardig is. Mensen met schizofrenie zijn vaak niet gewelddadig, eerder verward. Ze kunnen angstig of wantrouwend zijn. De man loopt vrij rustig en met een doel naar het schuurtje om iets met een nog levend hoertje te doen. Dat leest niet als schizofrenie.

Tot aan het moment dat de man weer naar huis gaat kan ik je verhaal enigszins volgen. Wat je wil vertellen met "Eens kijken waar ze nu weer bang voor was" is mij nog niet geheel duidelijk. 
Vanaf de brul uit de kamer ben je me kwijt. 

Hoi Carneli, 

Leuk verhaal. Ik vond het aan het eind pas echt passend binnen een hallicunatie-achtige beleving. Dat was echt even eng en ook echt verwarrend. Het begin is alleen niet zo geloofwaardig. Een huisarts zal nooit melatonine voorschrijven bij een lichte vorm van schizofrenie. Je zou wel kunnen zeggen dat hij licht psychotisch is en dat dit samenhangt met te weinig slaap en dat hij om die reden voor een aantal nachten slaapmedicatie voorschrijft. Het contrast met het eind van het verhaal blijft behouden wanneer je de arts iets laat zeggen als: 'omdat we er zo vroeg bij zijn hoeft het niet heel ernstig te zijn. Laten we volgende week even kijken of dit voldoende geholpen heeft.' Dan wordt aan het eind duidelijk dat de ernst toch wat anders is. Ik zou dan het stuk ertussen gebruiken om de angst iets meer op te bouwen in een schemergebied: dus dat je zou kunnen twijfelen of het echt is of niet (en dan rakend aan bijvoorbeeld veelvoorkomende waanideeën) en dat als het niet echt is, het nog wel een beetje meevalt. Het hoertje in de schuur vond ik niet een heel sterk scenario als het om dat schemergebied gaat. 

Sterk verhaal, van genoten, al blijf ik mijn hoofd breken over die hond;

Spannend verhaal! Ik wil nu wel weten hoe het zit...wat is echt, wat niet? Maar dat is ook wel de bedoeling, denk ik. Grappig dat je zelf ook je hoofd breekt over de hond. 

Goed geschreven en goed bedacht. Ik houd van verhalen waarbij de lezer bij het einde nog even door moet denken, maar hier blijft het einde voor mij té raadselachtig en daardoor een beetje onbevredigend.

Hoi Carneli, ik dacht een lekker over the top gruwelijk verhaal te lezen, heerlijk. Toen kwamen er reacties met het karakter van semi-medische colleges, die voor mij bijna de pret bedorven en ben ik je eigenlijke verhaal weer gaan lezen. En, hoe verantwoord het wel of niet is vanuit de inzichten over psychoses, hallucinaties, slaapmedicatie of wat dan ook, het boeit mij persoonlijk niet echt; ik heb gewoon genoten van je bizarre verhaal, ik was gewoon geboeid. Mag dat ook?

Hoi Carneli, 

Het spijt me als ik met mijn reactie je schrijfplezier heb ontnomen. Dat was zeker niet de bedoeling. Ik heb het ook met plezier gelezen misschien juist wel vanwege de verwarring en dat het aanzet om er toch iets van te begrijpen. Ik vind het een beetje zoeken waar de grens ligt tussen de taak van de lezer om een verhaal te begrijpen en de rol van een helper om de tekst beter te begrijpen te maken. 

Wat een gruwelijk verhaal. Wat mij betreft moet een verhaal kloppen voor de duur dat ik het lees. Mogelijk door mijn geringe kennis van de medische wetenschap, ging ik wel mee met de melatonine, maar ik kan me voorstellen dat kennis ook kan hinderen bij het lezen van een verhaal.

Je eerste zin verwarde mij wel. Die is tot de hoofdpersoon gericht, maar gebruikt het afstandelijke meneer. Ik zelf zou daar 'u' verwachten. Of, dezelfde zin die aan de vrouw gericht is en een hoofdpersoon die ernaast zit en -zoals vaker in het verleden bij artsen gebeurde- daarmee totaal genegeerd wordt.

Het voorval met de hond houd me ook bezig. Het komt zo abrupt. Ik kan de situatie wel binnen het verhaal plaatsen, maar voor mij was het misschien nog harder binnengekomen als hij zijn vrouw liefdevol omhelsde terwijl een moordgedachte door zijn hoofd speelt. (Omdat hij denkt dat zij hem doorheeft.)

Anyways: Gruwelijk verhaal, goed geschreven.

Tja, bij herlezing kan je het er inderdaad wel uithalen, die bedoeling in de eerste zin.

Punt voor mij bij je einde is dat het zo abrupt komt dat ik als lezer erg snel moet schakelen en met veel vragen zit: is de schizofrenie toch niet zo mild en zijn we getuige van een psychose en waanbeelden óf is de echtgenote niet in de haak. Daarmee wil je voor mijn gevoel net iets teveel in één kort verhaal. Maar goed, dat is mijn beleving. Zeker weten dat anderen wel meegaan in dit stukje. En de gruwel is goed beschreven.

Wat een bijzondere insteek en een onverwacht einde! Je schrijfstijl is heel prettig en het verhaal leest goed weg, zeker omdat je als lezer benieuwd bent wat er nu precies gaat gebeuren. Je maakt het op het einde heel beeldend en dat zorgt er zeker voor dat je in het verhaal wordt meegezogen als lezer. 

Ik sluit me wel aan bij de reactie van Hadeke, want ik denk wel dat er iets te veel gebeurt in dit korte stuk. Als je doel is geweest om de lezers te laten twijfelen aan wat er zich precies achter de gesloten deuren van deze relatie afspeelt, is dat je in ieder geval goed gelukt! Maar ik merk inderdaad wel dat de twee onverwachte wendingen zo vlak achter elkaar misschien net iets te veel is. 

Als laatste opmerking ben ik benieuwd wat de transformatie / het effect in je stuk precies is. Dat haal ik er nu namelijk niet direct uit. Gaat het om het effect van naar de huisarts gaan voor een probleem wat lang verborgen heeft gezeten en wat dat vervolgens teweegbrengt? Of schrijf je toe naar de gebeurtenis die effect gaat hebben, namelijk de onthulling rondom de vrouw die ontspoort lijkt te zijn?

Intrigerend en beeldend verhaal, goed gedaan!