Hi Fief,

Prachtig en gevoelig verhaal. Dit voldoet heel duidelijk aan de opdracht.

Een dingetje vind ik overbodig. Dat is de: 'snikt ze' achter ik ga je missen. Als ik het lees loopt het vlotter door zonder.

Graag gelezen.

Groet,

Madrid

Hallo Fief,

Ik heb het mooie verhaal een paar keer moeten lezen voordat ik door had wie de hp is. Als ik het goed begrijp zijn het er zelfs twee: de moeder die haar zoon verliest en een onbekende jonge vrouw die haar leven terugkrijgt.

Goed gevonden!

Hallo Fief, dramatisch verhaal. Ook ik moest het een paar keer  lezen. 

Het zijn beslist duidelijke transformaties en het effect ervan ook. Mooi gevonden!

Fijn dat je er iets aan had. Ik heb mijn opmerkingen nu weggehaald.

Hoi Fief, 

Mooi aangrijpend verhaal! Ik vond het wel hard werken om de omschakeling te begrijpen doordat de benamingen man en vrouw voor verschillende personen gebruikt worden, dus dat stuk moest ik een paar keer lezen. Maar het uiteindelijke gevoel is vooral ontroering. Ik denk dat dit juist samenhangt met de oppervlakkige persoonsbeschrijvingen. Hierdoor wordt het heel makkelijk om mezelf in de situatie te plaatsen en de heftigheid van zowel de ene kant van de transplantatie als de andere te beleven. Dus knap gedaan! 

Knap geschreven en weergegeven, hoe vreselijk realistisch ook, Fief.  Wat een troost voor mensen die een kind verliezen dat een deel van haar of hem verder leeft in iemand die in het slechtste geval ook ten dode is opgeschreven. Een ware verrijzenis of reïncarnatie.

Erg mooi verhaal Fief, aangrijpend. Misschien een paar *** ofzo voor de laatste alinea, om het duidelijk(er) te maken?

Ik vind van wel, vijf sterren!

Fief,  mooi verhaal, volop eens met alle terechte lof hierboven gegeven!

Ik vind het ook een aangrijpend verhaal. Kreeg tranen in mijn ogen. Mooi geschreven. En proficiat met de vorige opdracht ook!

Eén woord is hier meer dan genoeg: PRACHTIG.

Hoi Fief, ontroerend mooi! Ik las in stilte, maar werd er toch stiller van. Zo ... tja, ik heb er geen ander woord voor, dus ik herhaal het nog maar eens: zo mooi! Bij de eerste lezing viel het kwartje meteen, bij de tweede lezing steeg mijn bewondering.
Niettemin enkele kleine suggesties;
- in het eerste deel wordt de moeder horendol van de pieptonen; bij die emotie zou ik persoonlijk 'kakafonie' passender vinden dan 'symfonie'.
- de zin 'Hun leven zou nooit ... ' lijkt gezien de voorafgaande zinnen terug te slaan op de agenten, hetgeen ongetwijfeld niet je bedoeling is.
- in aansluiting op mijn vorige opmerking; door de opeenvolging van de zin met die agenten en de twee zinnen daarna wringt het bij mij een beetje; ik begrijp wat je bedoelt te zeggen, maar het lijkt hier over de agenten te gaan, terwijl niet de agenten zijn aangereden.
Maar dit is peanuts vergeleken met hoe ... (ja, daar is-t-ie weer:) mooi ik je verhaal vind.

Een emotionele transformatie, mooi beschreven, al werkt het ergens toch ook een klein beetje op mijn dramazenuw. De irritante pieptonen die gemist zullen worden vind ik heel goed gevonden. Wat ik ook mooi vind is hoe je een verbinding legt door het strelen van de handen in beide stukjes terug te laten komen. Hoe zo'n dag in het ziekenhuis op dezelfde manier kan beginnen om zo verschillend te eindigen... Ik weet niet in hoeverre je later nog dingen veranderd hebt, maar ik vind je tekst goed verzorgd en had geen moeite om die te begrijpen.

Hoi Fief, er is niets beschadigd hoor, hooguit wat geprikkeld. Wat ik bedoelde is dat het weliswaar niet geheel mijn smaak is, maar dat ik het niettemin een erg goed verhaal vind. Als dat niet duidelijk genoeg was heb ik dat hierbij hopelijk alsnog gecorrigeerd.

Hallo Fief,
Wat een verdrietig verhaal, dat omslaat naar blij. Een mooi effect. En heel mooi beschreven, gevoelig.
Ik vroeg me alleen af, of het verhaal nog iets persoonlijker zou worden als je namen zou gebruiken. Dan zul je wel weer moeten schrappen vanwege het aantal woorden. Nu lijken 'de moeder, haar zoon, zijn vrouw etc' voor mij iets minder onder mijn huid te gaan zitten. Verder stoort de term 'oogsten' me, als een klap in mijn gezicht. Het is vast de officiële term, maar de meeste lezers zullen dit vermoedelijk niet weten. Voor mij is het een dissonant in dit prachtige verhaal. Graag gelezen!

Goed gedaan. Die eeuwige piepjes en geluidjes van geavanceerde apparatuur staan mij ook nog scherp voor de geest, gelukkig had dat een andere afloop. Maar de sfeerbeschrijving is treffend. Ook de tweedeling in je verhaal die als twee puzzelstukken in elkaar passen, vind ik knap beschreven. Niet te emotioneel en niet te afstandelijk, vrees én hoop die elkaar in evenwicht houden.

Jeetje, wat een mooi en ingrijpend verhaal heb je geschreven. Je schrijfstijl is enorm prettig om te lezen en je wordt echt vanaf het begin in het verhaal gezogen, goed gedaan! Dankzij de duidelijke scheiding tussen de beide stukken was het mij wel heel duidelijk dat het om twee verschillende perspectieven gaat, mooi hoe je dat hebt verwoord. Je kan de emoties en het machteloze gevoel van de moeder echt heel goed verwoorden, complimenten daarvoor. De enige feedback die ik je wil meegeven is dat je dit wellicht ook bij het tweede, mannelijke perspectief zou kunnen doen.

"Een onbekende donor gaf zijn vrouw een nieuwe kans op een normaal leven. Hij voelt een enorme opluchting en dankbaarheid. Tegelijkertijd beseft hij dat er ergens een familie is die gebukt gaat onder een enorm verdriet."

Dit stukje kan je denk ik nóg meer kracht bij zetten en dat effect wat je omschrijft goed naar voren laten komen door zijn gevoel beeldend onder woorden te brengen ipv het expliciet te benoemen. Bijv. "Met tranen in zijn ogen kijkt hij naar zijn vrouw. Wat bijzonder dat iemand die je niet eens kent zo enorm veel voor je kan betekenen, je leven kan redden. Opgelucht wrijft hij de tranen uit zijn ogen, maar al te goed beseffend dat er ergens een andere familie deze tranen waarschijnlijk over hun wangen laat rollen."

Verder onwijs goed gedaan, complimenten!