Mam snijdt de kwarktaart aan en glimlacht naar me. Ik glimlach terug. Dit is nu haar feest, waar er geen tijd is voor mijn persoonlijke vete's en allergieën. Snel neem ik een hap van de en becomplimenteer de smaak uitgebreid, alsof ik een gewone verjaardagsgast ben. 
 
Piepend gaat de deur open. Haar plateauzolen laten de vloer kraken. Haar blauwe ogen staren me aan op, als een docent naar een eeuwige laatkomer. Er zijn nu geen andere gasten meer, zelfs geen jarige. Alle kado's zijn in een niemandsland beland. Een rode streep trekt over mijn arm. Mijn handen grijpen naar mijn broekzak waar de Epipen op me wacht. De rode adder wil elk lichaamsdeel meenemen en plaatselijk wat pijnscheutjes uitdelen. Met kracht duw ik de Epipen erin, maar het lijkt alsof de naald niet tot mijn arm doordringt.  

'Melissa,' zegt een stem in de verte. Een hoge, schelle stem waar ik duizelig van word. Als doortastende vingers over mijn onderarm wrijven, lijkt het alsof mijn ledematen ingevroren zijn. De vloer lijkt de zwaartekracht te hebben vergroot om me te laten liggen. Als ik knipper met de ogen zie ik alleen haar, alsof ze zich nu in uitvergrote versie aan me toont. Achter haar staat mam die haar arm naar me uitsteekt. Haar bewegingen zijn vertraagd. Mijn hele belevingswereld is in een slow motion 1D film veranderd.  Met de maximale krachtsinspanning die mijn kuiten aankunnen sta ik op. Zonder om te kijken, begin ik te rennen. Slow motion is veranderd in high speed. Ik weet na al die jaren heel goed waar de voordeur is, maar vind de uitgang niet. Het enige dat ik weet is dat ik weg wil. Weg uit dit Wonderland dat niet de mijne is. Weg van haar.