Hoi V.key, wat een spookachtige sfeer zet je hier neer.
De angst heeft duidelijk de hoofdrol, in zoverre geslaagd!
Je laat mij als lezer wel met vraagtekens achter (waar speelt dit zich af? geen zoon, waar is de man?) maar dat zal komen door de beperking van het aantal woorden.
Bij mij schuurt het weerkaatsen van het tv-scherm; waartegen dan, of staat de tv naast een glazen wand? Klein zeurtje: iets dreigends

Hoi V.Key, 

Ach wat een pareltje van een verhaal. tot tranen toe geroerd. Heel mooi hoe je de angst vanuit de verwarring weet te beschrijven. Het eind kwam wel een beetje als een verrassing, ik denk doordat de rest zo specifiek omschreven is. Ik kan me niet goed voorstellen dat iemand cognitief wel in staat is om observaties te doen als 'de bladeren die tegen het raam vliegen' en de 'temperatuur die 4 graden omhoog' gaat terwijl het zicht mistig is en het geheugen ook. Het kan een keus zijn om die verrassing zo groot te laten zijn door het contrast te laten bestaan, maar ik kan me ook voorstellen dat de verwarring sterker kan worden omschreven door ook de observaties vager en daarmee beangstigender te maken.

V.Key, perfect geïllustreerd en beschreven van wat dementie met een mens kan doen.

Goede scene, vkey. Misschien overwegen om niet elke zin kort te maken? 

Hoi V.key, wat een beklemmend verhaal. Zo moet het voelen als Alzheimer/dementie je in zijn greep heeft. 
Je zou het ook zo kunnen schrijven dat het haar man is die ze niet herkent. Dan is het voor de hp nog angstiger.
''Hallo, lieverd, ik ben het." Wie is die man, wat wil hij van me?
Maar zoals het nu beschrijft komt het ook binnen hoor. Goed gedaan.

Het ruikt hier een beetje vreemd. ---> ik zou "een beetje" weglaten, dan leest het naar mijn idee krachtiger. Bovendien schrijf je in de zin erna ook al "een beetje".